Monday, June 30, 2014

ေလာကဓံတရားႏွင္႔ ထမင္းစားနည္း ဟင္းစားနည္း


ေလာကဓံတရားႏွင္႔ ထမင္းစားနည္း ဟင္းစားနည္း

တို႔သာသနာမွာ သူေတာ္ေကာင္းတစ္ပါးပါးက တစ္ခြန္းေျပာရင္ အဲဒီတစ္ခြန္းလိုက္ လုပ္လိုက္စမ္းပါ။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ရဲ ႔ စကားတစ္ခြန္းကို သေဘာေပါက္ေအာင္ နာလိုက္ စမ္းပါ။ ၾကားရံုနဲ႔မျပီးဘဲ နာလိုက္စမ္းပါ။ နာလိုက္စမ္းပါ ဆိုတာ ၾကားရံုနဲ႔ မၿပီးဘဲ လိုက္နာ အားထုတ္လိုက္စမ္းပါလို႔ ေျပာေနတာေနာ္။

ေလာကမွာ ဓမၼဆိုတာရိွၿပီးသား။ ေလာကနဲ႔ ဓမၼ ေပါင္းလုိက္ေတာ႔  "ေလာကဓ"ံ ဆိုတဲ႔ စကား ျဖစ္လာတယ္။ ေလာကဓံတရား ရွစ္ပါး၊ အေကာင္းေလးပါး၊ အဆိုးေလးပါး ၾကံဳၾကရမွာ ပဲ။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္  အေကာင္းနဲ႔ မၾကံဳ  အဆိုးနဲ႔ၾကံဳ ရမွာပဲ။ အာရံုတစ္ခုဆိုတာ ႀကိဳက္ရင္ေကာင္းတယ္။ မႀကိဳက္ရင္ မေကာင္းဘူး ေျပာမွာပဲ။

ဥပမာ အမဲသားဆိုပါေတာ႔ ဟိႏၵဴကို သြားေကၽြးရင္ မေကာင္းဘူး ေျပာမွာေပါ႔။ မူဆလင္ သြားေကၽြး ေတာ႔ ေကာင္းတယ္ေျပာမွာေပါ႔။ ေကာင္းတယ ္မေကာင္းဘူး ဆုိတာကို အမဲသားက လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔အာရံုက လုပ္ေနတာ။ ဒီလိုပဲ ၀က္သားဆိုပါဆို႔။ မူဆလင္ သြားေကၽြးရင္ မေကာင္းဘူး ေျပာမွာေပါ႔။ တရုတ္ၾကီးသြားေကၽြးေတာ႔ ေကာင္းတယ္ေျပာမွာေပါ႔ ။ ႀကိဳက္လုိ႔ ေကာင္းတယ္ေျပာတာ ေလာဘကထြက္ေျပာေနတာ ။ မႀကိဳက္လို႔ မေကာင္း ဘူးေျပာတာ ေဒါသက ထြက္ေျပာေနတာ။ ဒီေတာ႔ေကာင္းဆိုးေလာကဓံ ဆုိတာ အျပင္ကဖန္ ဆင္းတာလား? ။ တို႔စိတ္က လုပ္ေနတာလား?။ "စိတ္ကလုပ္ေနတာပါဘုရား"

ၿပီးေတာ႔ ေနာက္ပါ ေလာကဓံ ဆိုတာ ရိွေသးတယ္။ ဘ၀သံသရာက ျပဳက်င္႔ခဲ႔တဲ႔ ကံအက်ိဳးေပး ေတြေလ။ ကိုယ္က ေကာင္းခဲ႔တဲ႔သူနဲ႔ ဒီဘ၀ျပန္ေတြ႔ေတာ႔ ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာမွာေပါ႔ ။ ကိုယ္႔အေပၚျပန္ေကာင္းမွာပဲ ။ ကိုယ္က နာေအာင္လုပ္ခဲ႔တဲ႔သူနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ေတာ႔ ကိုယ္႔အေပၚ ျပန္ဆိုးမွာပဲ။ ထို႔ေနာက္မွာ လိုလားသူနဲ႔ မလိုလားသူဆိုျပီး ႏွစ္ခု ႏွစ္သင္း ရိွေန တတ္တယ္ ။ အဲဒီ႔ အေကာင္းအဆိုးေတြက လြတ္ျပီးေနႏိုင္ရဲ ႔လား။
"မေနႏုိင္ပါဘုရား "

အေကာင္းအဆိုးေလာကဓံ ကရိွေနမွာပဲ ။ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနတာ ။ ကိုယ္က လြတ္ေအာင္ သြားႏုိင္ဖို႔ အေရးၾကီးတယ္ ။ ေလာကဓံဆိုလုိက္တာနဲ႔ တြန္႔တြန္႔လူး ဒုကၡေရာက္မွ ေလာကဓံ လို႔ထင္ေနၾကတယ္။ သုခခ်မ္းသာလို႔ ဆိုတဲ႔ အေကာင္းနဲ႔ ေတြ႔တုန္းကေတာ႔ ျငိမ္ခံေနျပီး ဒုကၡနဲ႔ေတြ႔မွ တုန္လွဳပ္ေနၾကတာ။ တကယ္ေတာ႔ အေကာင္းေလာကဓံကို မတုန္လွဳပ္ရင္ အဆိုးေလာကဓံ ကိုလည္း မျဖံဳအပ္ပါဘူး ။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ အဆိုးေလာကဓံ ဆိုတာ ရန္သူမဟုတ္ဘူး။ မိတ္ေဆြ အေကာင္းေလာကဓံက တို႔ကုိ ဖ်ားေယာင္းေနတာ ။ သုခဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ တူးျဖိဳ ေနတာ။ ေဆးရံုမွာ ေမ႔ေဆးေပးျပီး ခြဲစိပ္လို မ်ိဳး ။ သုခေရာ ဒုကၡပါ ဒဏ္ရာကေတာ႔ က်န္ခဲ႔မွာပဲ။

ဘယ္သူ႔ကို မိတ္ေဆြထင္သလဲ ။ ဘယ္သူ႔ ကိုရန္သူထင္သလဲ ။ ဒုကၡနဲ ႔သုခကုိ အတူထား ႏိုင္ပါ႔မလား ။ ဒုကၡက ဒုကၡမွန္းသိေတာ႔ တစ္ခါၾကံဳဖူးရင္ ေ၇ွာင္တယ္။ သုခက တစ္ခါနဲ႔မျပီးဘူး။ သုခက ဖ်က္တာခံ ေနရတာ ။ သုခက ရန္သူလား ?။ မိတ္ေဆြလား?။ "ရန္သူပါ ဘုရား " တို႔ေရွ ႔မို႔ေျပာတာ ေနမွာပါဗ်ာ ။ ဒုကၡက မိတ္ေဆြ ၊ ဒုကၡမွန္းသိောအာင္ ျပေနတာကိုး။ သုခကေတာ႔ လိမ္ေနတာ ။ ဒုကၡကိုဖံုးထားျပီး အေကာင္းလို႔ ထင္ေအာင္ လိ္မ္ေနတာ။

ျပီးေတာ႔ အာဂႏၱဳေလာကဓံေခၚမွာေပါ႔ ။ ေရွ႔ မွာ "ဥတု" ကလညး္ေစာင္႔ေနတာေနာ္။ ဥတုကလည္း ဖ်က္မလို႔ေစာင္႔ေနတာ ။ ဥတုၾကမ္းနဲ႔ ေတြ႔ေတာ႔မယ္ ။ လာေနျပီ ။ ေမ႔ေမ႔ၾကီးနဲ႔ သြားရင္ ဥတုၾကမ္းနဲ႔ ၀င္တိုးေတာ႔မွာ ။ ဥတုၾကမ္းသေလာက္ အစာၾကမ္းကလည္း ဖ်က္မလို႔ ေစာင္႔ေနတာ ။ အစာေတြၾကမ္းလာျပီ ။ "စားရဲ စားၾကည္႔" စိန္ေခၚေနျပီ ။ ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္ မွာလညး္ ဆက္ဆံရမွာက လူၾကမ္း စိတ္ၾကမ္းေတြ။ သြားတတ္မွ မသြားတတ္ရင္ ေခ်ာ္လဲတယ္။ အဆိုးဘက္လည္း လဲႏုိင္တယ္။ အေကာင္း ဘက္လညး္လဲႏုိင္တယ္။ အဆိုးအေကာင္းေရွာင္ျပီး တည္႔တည္႔သြားမွ မလဲမွာ ။

ေလာကဓံဆိုေတာ႔ လူေတြခ်ညး္ၾကံဳရတယ္ မထင္ေလနဲ႔ ဘုရားေသာ္မွ ေလာကဓံ ၾကံဳသြားရတာပဲ ။
လူနတ္ျဗဟၼာတို႔ရဲ ႔ ပူေဇာ္အထူးကိုခံရတာက အေကာင္းေလာကဓံ။ အေကာင္းဘက္မွာလည္း ဒို႔ထက္ပိုခံရတယ္။ အဆုိးဘက္မွာေတာ႔ မေျပာနဲ႔ေတာ႔ ။ ဘုရားက ပိုခံရတယ္ မွတ္လိုက္ပါ ။ ျမိဳ႔လည္ေကာင္ ဆင္နဲ႔တုိက္သတ္ခံရတာ ဘယ္သူၾကံဳဖူးလို႔လဲ ။ ဘုရားၾကံဳရတယ္။ လူပံုအလယ္မွာ ဘုရားနဲ႔ရတဲ႔ ဗိုက္ပါဆိုျပီး စိဥၥမာနလာျပီး အရွက္ခြဲတာ ၾကံဳရတယ္။ ဒါကေအာင္ျခင္း ရွစ္ပါးထဲပါတာေလာက္ေျပာတာ။ တစ္ျခားေလာကဓံေတြ ရိွေသးတယ္။

ဘုရားရဟႏၱာနဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးမ်ားဟာ အေကာင္းေလာကဓံနဲ႔ ၾကံဳ ၾကံဳ အဆိုးေလာကဓံနဲ႔ ၾကံဳ ၾကံဳ မတုန္လွဳပ္တတ္ၾကဘူး။ သနပ္ခါးလူးေပးလို႔လည္း ျပံဳးမျပဘူး ။ အိုးမဲသုတ္ေတာ႔လညး္ မဲ႔မျပဘူး ။ အေကာင္းအဆိုးေလာကဓံ အေပၚမွာ စိတ္ကုိ အညီအမွ်ထားတယ္။ ေလာကမွာ ေလာကစစ္နဲ႔ လြတ္သူမရိွပါဘူး ။ လူ႔ဘ၀ သက္တမ္းတိုေလးမွာ ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္ရမယ္။ မေနတတ္ရင္ ပစၥည္းရိွေလ ဆင္းရဲေလ။

တို႔ေမတၱာပို႔တဲ႔အခါ "သုခိ အတၱာနံ ပရိဟရႏၱဳ" ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ ။ "မိမိကိုယ္ကိုယ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း " လို႔ေျပာတာ။ ဒီလိုဘာလို႔ ေမတၱာပို႔ရသလဲ ဆိုေတာ႔ ဒုကၡေပးမွာက မိမ္ိကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ေနလို႔ပဲ ။ ရန္သူဟာ မိမိကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ေနလို႔ပဲ ။ ဒီေတာ႔ ဒုကၡ ဆင္းရဲ အစားသုခခ်မ္းသာ ျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရမယ္ ။

ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ႔အထဲမွာ ဒုကၡ အေပးဆံုးက ''အေတြး ''ပဲ ။ ''အေတြး'' သည္ ဒုကၡ အေပးဆုးံ။ လုပ္စရာရိွတာ လုပ္ေန ဘာမွမျဖစ္ဘူး ။ ေရွ ႔ၾကိဳေတြး ေနာက္ျပန္ျပီး စျမံဳ ႔ျပန္နဲ႔ အေတြးက ဒုကၡေပးေနတာ။ ဒုကၡေတြကိုယ္ဟာကိုယ္ ရွာထားၾကတာ ။    '' ၾကိဳက္တာ တစ္ခုရဖို႔ မၾကိဳက္တာ ဆယ္ခုေလာက္နဲ႔ရင္းျပီး ရွာထားၾကတာ'' ။

အေတြးနဲ ႔ခံစားသူက မေတ႔ြခင္က လွဳပ္ေနျပီ ။ အရိွအတိုင္း (အေတြးမပါပဲ ) ခံစားသူက မလွဳပ္ဘူး။ ဒီေတာ႔ ေလာကဓံနဲ႔ ၾကံဳဆံုရာမွာ ထမင္းစားသလို က်င္႔လိုက္ပါ။ ဟင္းစားသလို မက်င္႔ပါနဲ႔ ။ ထမင္းစားတာ ထမင္းမွာ အရသာခံတာ ရိွသလား။
"မရိွပါဘုရား"

ဟင္းမွာသာ အရသာခံစားတာ ။ ခ်ိဳခ်ဥ္ဖန္ငန္စပ္ စသည္ျဖင္႔ အရသာခံတာ ဟင္းမွာပဲ အရသာခံစားတာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔ ရပ္ရြာထဲမွာ ဘယ္လိုက်င္႔ေနသလဲ ။ ထမင္းစားသလို က်င္႔ေနသလား ။ ဟင္းစားသလိုက်င္႔ေနသလား။
 "ဟင္းစားသလိုက်င္႔ေနပါတယ္ဘုရား"

ဟင္းစားသလိုက်င္႔ေတာ႔ ေကာင္းတယ္ ဆိုးတယ္ ၾကိဳက္တယ္ မၾကိဳက္ဘူး ဆိုတာေတြ ျဖစ္လာတာေပါ႔ ။ ေကာင္းဆိုးနဲ႔ ၾကံဳလို႔ စိတ္ေတြတုန္လွဳပ္ေနၾကတာ ။ ဘုရားရဟႏၱာ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြဟာ ေကာင္းဆိုးဘယ္လိုၾကံဳၾကံဳ မတုန္လွဳပ္ေတာ႔ဘူး ။ သုချဖစ္ေအာင္ မလုပ္လို႔ ဒုကၡလည္းမျဖစ္ေတာ႔ဘူး ။ စိတ္ကုိ ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔ ထားႏုိင္လို႔ "သုခိအတၱာနံ ပရိဟႏၱဳ" ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ခ်မ္းသာေအာင္ေဆာင္ႏုိင္ၾကျပီ ။

ဒို႔လူေတြမွာေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကုိယ္ ခ်မ္းသာေအာင္ မေဆာင္ႏုိင္ၾကေသးဘူး။ ဆင္းရဲ ေအာင္ပဲ ျပဳက်င္႔ေနၾကတယ္။ အရိပ္မရိွတဲ႔ခရီး ၾကမ္းၾကမ္းႏွင္ရဦးမွာေနာ္။ ဥတုၾကမ္း အစာၾကမ္း စိတ္ၾကမ္း လူၾကမ္းေတြကို ၾကံဳရဦးမွာ ။ ဒီလုိၾကံဳရင္ ခံႏုိင္ရည္ရိွေအာင္ ခုကတည္းက ေလ႔က်င္႔ထားရမယ္။ ဘာကိုေလ႔က်င္႔ရမလဲ ဆိုေတာ႔ ( မေတြးဖို႔ တစ္ခု ေလ႔က်င္႔ေပးစမ္းပါ )။

ဥပုသ္ေစာင္႔ပါ၊ ရိပ္သာ၀င္ျ႔ပီးအားထုတ္ပါ ။ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး ။ အေတြးမရိွပဲ ေနတတ္ဖို႔ ေျပာေနတာပါ။ ေတြးမိတာနဲ႔ စိတ္သည္အာရံုေနာက္ ပါသြားျပီး အာရံုလွည္႔စားတာ ခံရပါေတာ႔မယ္။
စိတ္ရဲ ႔သေဘာကေတာ႔ သိေပးရံုပါပဲ ။ အၾကိဳက္က ၾကိဳးကို္င္လိုက္ေတာ႔ " ၾကိဳက္သိ" ျဖစ္သြား တယ္။ မၾကိဳက္နဲ႔ ေပါင္းမိေတာ႔ "မၾကိဳက္သိ" ၀င္လာတယ္။

စိတ္ကိုခ်ယ္လွယ္ေနတာက ေစတသိက္ ၅၂ ပါး ။ အဲဒီ႔ ၅၂ ပါးမွာ ခႏၶာနဲ႔  ဓါတ္ေၾကာင္႔ ျဖစ္တဲ႔ ၂၇ ပါးက ၾကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္ေနတာ။ ဒါက ခႏၶာရလိုက္ကတည္းက  အလိုလိုပါလာတဲ႔ ဓါတ္သေဘာ ေတြပဲ။ ဓာတ္ရုပ္ ဓာတ္ဥာဥ္ ဓာတ္ေကာင္ဆိုတာ ဓာတ္ေသြးေတာင္းတာ လုပ္ေနရမွာပဲ။ ဓာတ္ေသြးေတာင္းလို႔ ဓာတ္ဥာဥ္လိုက္ျပီး လုပ္မိသမွ်ဟာ အကုသိုလ္ပဲ ဦးတည္ေနတာေပါ႔ ။

ကုသိုလ္တရားျဖစ္တဲ႔ သဒၵါ သီလ သုတ စာဂ စတဲ႔သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြ ဆိုတာက ''က်င္႔ယူရတာ'' ။ ဗုဒၶ ဘာသာျဖစ္မွ လုပ္ႏုိင္တဲ႔ ကုသိုလ္တရားေတြ။ ဒီကုသိုလ္တရားေတြကို ဘုရားရွင္က အေမြေပးသလို ေပးရစ္ေတာ္ မူခဲ႔ပါတယ။္ တုိ႔ဒကာ ဒကာမေတြ ယူျပီးပလား ။ ယူၾကဗ်။ မယူၾကေသးတာ ကိုယ္႔သတၱိကိုယ္ မယံုလို႔ပဲ ။

လူဆိုတာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အခ်စ္ဆံုးမဟုတ္လား ။ ဒီခႏၶာ ကိုယ္ၾကီး ခ်စ္ေနတာ ၾကိဳက္ခ်စ္လို႔ ေခၚတယ္။ ခႏၶာ ကိုယ္ၾကီး သနားေနရင္ သနားခ်စ္ ေလးနဲ႔ ျပဳျပင္ေပးၾကစမ္းပါ ။ ဘယ္လိုျပဳျပင္ရမလဲဆိုေတာ႔ ဓာတ္ဥာဥ္ ဓာတ္ေသြး ေတာင္းတဲ႔ အတုိင္း အေတြးနဲ႔လိုက္မလုပ္ဘဲ အေတြးမ၀င္ေအာင္ သတိနဲ႔ ျပဳျပင္ေပးၾကဖို႔ ေျပာတာပါ ။

ဒီလိုအေတြးမ၀င္ေအာင္ ထမင္းစားတဲ႔စိတ္မ်ိဳး ။ အရသာမခံ စိတ္မ်ိဳးကသာ တာ၀န္ ယူႏုိင္ပါတယ္။
ဟင္းစားသလို အရသာခံစားေနရင္ေတာ႔ ေကာင္းဆိုးေလာကဓံေတြ ၾကိဳက္မၾကိဳက္ေလာကဓံေတြ ၾကံဳရပါလိမ္႔ဦးမယ္။ လက္ရိွၾကံဳေနရတဲ႔ ေလာကဓံနဲ႔ သံသရာ ေဘးဆိုးၾကီးက လြတ္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ထမင္းစားတဲ႔စိတ္မ်ိဳး ထားရပါလိမ္႔မယ္။ ဟင္းစားတဲ႔ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ႔ ေလာကဓံနဲ႔ ေတြ႔တုိင္း တုန္လွဳပ္ေနၾကမွာဗ်။

ဒီေတာ႔ ဒို႔ဒကာဒကာမေတြ ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳးထားၾကမွာလဲဗ်။ ထမင္းစားတဲ႔ စိတ္မ်ိဳးထားႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾက ။

သာဓု …. သာဓု …. သာဓု ပါဘုရား ။

(မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ ဆရာေတာ္ဘုရားမွ မဟာၿမိဳင္ေတာႀကီးမွာေဟာေတာ္မူေသာတရားမ်ား
(ေမာင္ေသြးခၽြန္) စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပေပးပါသည္။)

by Favorite Collections


Sunday, June 29, 2014

ကုသို္လ္ျဖစ္ရန္ လိမ္လည္ လွည့္စားျခင္း

ကုသို္လ္ျဖစ္ရန္ လိမ္လည္ လွည့္စားျခင္း 


၁။ လူတဦးတေယာက္အား ကုသိုလ္ရပါေစျခင္းအက်ိဳးငွါ လိမ္လည္လွည့္ျဖားမိသည္ဆိုလွ်င္ ထိုလိမ္သူမွာ မုသာ၀ါဒကံ ထိုက္ပါသလား။
၂။ သာသနာေတာ္ စည္ပင္ေစရန္ လူငယ္လူရြယ္တို႔အား ေလာကုတၱရာဘက္သို႔ အာရံုစိုက္လာေစရန္ ၄င္းတို႔အႀကိဳက္ ( ဥပမာ-နစၥ၊ ဂီတ၊ စသည္တို႔ႏွင့္ ) ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္၍ စည္းရံုးလႈံ႔ေဆာ္ျခင္းသည္ အျပစ္ရွိပါသလား ဘုရား။
( ေမာင္ေဆြတင့္-ျမိဳ႔နယ္ပညာေရးမွဴးရံုး၊ ေရႊေတာင္ျမိဳ႔ )


( ေျဖ )။ လိမ္လည္လွည့္ျဖားျခင္း မုသာ၀ါဒကံမွာ
၁-မဟုတ္မမွန္ေသာ ၀တၳဳလည္းျဖစ္ေစ၊
၂-ခၽြတ္ယြင္းေစလိုေသာ စိတ္ရွိသည္လည္းျဖစ္ေစ၊
၃-ကိုယ္ႏႈတ္ႏွစ္ပါးတြင္ တပါးပါးျဖင့္ သိေအာင္လည္းျပဳေစ၊
၄-တပါးသူက ျပဳသည့္အတိုင္း သိလည္းသိေစ-
ဤအဂၤါေလးပါးႏွင့္ညီလွ်င္ မုသာ၀ါဒျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ သူတပါးအက်ိဳးပ်က္စီးမႈ အႀကီးအေသးေပၚ မူတည္၍ အျပစ္အႀကီးအေသး ကြားျခားႏိုင္ပါသည္။

လူတဦးတေယာက္အား ကုသိုလ္ရပါေစျခင္းငွါ-ဟု ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိ၍ ေျပာဆိုျခင္းမွာ အျပစ္မႀကီးဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ လိမ္လည္မႈအစား ပရိယာယ္ျပဳျခင္းမ်ိဳးကို ျပဳလုပ္သင့္ပါသည္။
သာဓကမွာ-တမၺဒါဌိက ခိုးသားႀကီးသည္ အရွင္သာရိပုတၱရာအား တပည့္ေတာ္ ငါးဆယ့္ငါးႏွစ္ပတ္လံုး လူသတ္ ခဲ့သည္မွာ ကိုယ္သတ္ခ်င္၍ သတ္သည္မဟုတ္၊ ရွင္ဘုရင္ သတ္ခိုင္း၍ သတ္ရပါသည္၊ တပည့္ေတာ္မွာ အျပစ္ရွိပါသလား-ဟု ဆိုသည္၊


ဤတြင္ အျပစ္ရွိသည္ဟု ေျပာလွ်င္ ၄င္းခိုးသားႀကီး စိတ္လႈပ္ရွား၍ တရားမနာႏိုင္ျဖစ္ကာ ေကာင္းက်ိဳးမရျဖစ္မည္ေၾကာင့္ ရွင္ဘုရင္ သတ္ခိုင္း၍ သတ္ျခင္း၌ သင့္မွာ အျပစ္ရွိႏိုင္ပါ့မလား-ဟူ၍ ရွိသည္ဟုလည္းမဆို၊ မရွိသည္ဟုလည္းမဆို၊ ပရိယာယ္အေမးစကားျဖင့္ ေျဖလိုက္သည္၊ ပညာနည္းေသာ ခိုးသားႀကီးစိတ္တြင္ ငါ့မွာ အျပစ္မရွိဘူး-တဲ့ ဟု သိျမင္သြားကာ ေကာင္းစြာ တရားနာႏိုင္၍ တမလြန္ဘ၀တြင္ တုသိတာနတ္ျပည္သို႔ ေရာက္သြာရေပသည္။

၂။ ဇနပဒကလ်ာဏီအား စြဲလမ္း၍ ရဟန္းတရား အားမထုတ္ႏိုင္ေသာ ညီေတာ္ နႏၵ-ရဟန္းအား ျမတ္စြာဘုရားက နတ္ျပည္ေခၚသြားကာ နတ္သမီးမ်ားကိုျပရာ ဇနပဒကလ်ာဏီ အစြဲေပ်ာက္ျပီး နတ္သမီးမ်ားအား စြဲလမ္းသြားသည္၊ ဤတြင္ ရဟန္းတရားအားထုတ္လွ်င္ ဤနတ္သမီးမ်ားကို ရႏိုင္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားက နတ္သမီးျဖင့္ ေသြးေဆာင္၍ တရားအားထုတ္ေစသည္၊ ညီေတာ္နႏၵလည္း တရားအားထုတ္ကာ ရဟႏၲာအျဖစ္သို႔ ေရာက္သြားပါသည္၊ ဤသို႔ ဆူးတေခ်ာင္းစူးသည္ကို ဆူးတေခ်ာင္းျဖင့္ ထြင္သည့္သဖြယ္ ပရိယာယ္ျဖင့္ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္၍ ေလာကုတၱရာဘက္သို႔ ေရာက္ေစသည္မွာ အျပစ္ရွိသည္ဟု မဆိုႏိုင္ပါ။


ဆရာေတာ္ တိေလာကသာရ (ရေဝထြန္း)

Saturday, June 28, 2014

သားေကာင္း သမီးေကာင္း ရလိုလွ်င္


သားေကာင္း သမီးေကာင္း ရလိုလွ်င္

မိဘႏွင့္ သားသမီး ေရြးခ်ယ္ခြင့္။ ။

ေလာကထဲရွိ လူသားတိုင္းသည္ မိမိထံသို႔ ေရာက္ရွိလာမည့္ သား သမီး မ်ားကို ယဥ္ေက်း လိမၼာေသာ သား သမီး၊ ပညာတတ္ေသာ သား သမီးမ်ိဳးကို လိုခ်င္ၾကမည္သာ။ ေရြးခ်ယ္ လိုၾကမည္သာတည္း။ ထို႔အတူ လူေလာကထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာၾကမည့္ သား သမီးမ်ားသည္လည္း အေဖ အေမကို ယဥ္ေက်း လိမၼာေသာ အေမအေဖ၊ ပညာတတ္ေသာ အေမအေဖ၊ ခ်မ္းသာေသာ အေမေဖတို႔ထံ လာေရာက္လိုၾကမည္သာ။ ေရြးခ်ယ္လိုၾကမည္သာတည္း။ သို႔ေသာ္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိ မရွိ သိလိုၾကေပမည္။

ဘုရားအေလာင္းႏွင့္ ၾကည့္ျခင္းၾကီး(၅)ပါး

ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳ မင္းသားဘဝသုိ႔ မေရာက္မီ တုသိတာ နတ္ျပည္တြင္ ေသတေကတု နတ္သား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ စၾကာဝဠာ တစ္ေသာင္းမွ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းတို႔ ေသတေကတု နတ္သားကို လူျပည္မွာ ဘုရားရွင္ျဖစ္ရန္ အခ်ိန္တန္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ဝိုင္းဝန္း ေတာင္းပန္ၾက၏။ ဘုရား အေလာင္းေတာ္ ေသတေကတု နတ္သားသည္ ေတာင္းပန္မႈကို လက္ခံကာ လူ႔ေလာကသို႔ သြားရန္အတြက္ ၾကည့္ျခင္းၾကီး (၅)ပါးျဖင့္ ၾကည့္ရႈ သုံးသပ္ ေတာ္မူခဲ့သည္။
(၁) ကာလ။ (၂) ဒီပ။ (၃) ေဒသ။ (၄) ကုလ။ (၅) မာတုအာယု တုိ႔ျဖစ္ပါ၏။

၁။ ကာလ

လူ႔သက္တမ္း ႏွစ္တစ္သိန္းထက္ မပုိေသာေခတ္၊ ႏွစ္တစ္ရာေအာက္ လည္း မက်ေသာ ေခတ္ကာလကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးခ်ယ္ေတာ္ မူရပါတယ္။ လူ႕သက္တမ္း ႏွစ္တစ္သိန္းထက္ မကအသက္ရွည္ၾကပါက ထုိသူတုိ႔ကုိ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ ဟုေဟာလွ်င္လည္း ထုိသူတုိ႔သည္ မည္သို႔ေသာနည္းႏွင့္မွ် ယုံႏူိင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ထုိမွ်ေလာက္ အသက္ ရွည္လြန္းေသာ ေခတ္ကာလကုိ ဘုရားရွင္တုိ႔ မပြင့္ၾကပါ။ ထုိေၾကာင့္ လူ႔သက္တမ္းႏွစ္ တစ္သိန္း ေအာက္ ေခတ္ကာလကုိ ေရြးေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တဖန္ လူ႔သက္ တမ္း ႏွစ္္တစ္ရာေအာက္ ေရာက္ေသာ ေခတ္ကာလ၌လည္း ဘုရားရွင္တုိ႔ မပြင့္ၾကပါ။

နွစ္္တစ္ရာေအာက္ အသက္တုိလြန္းပါက လူတုိ႔သည္ မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္မ်ား လြန္စြာ ထူေျပာေသာ ေခတ္ျဖစ္ေနပါ၏။ ထိုေခတ္လူတို႔သည္ ဘုရားရွင္၏ တရားစကားကုိ္ ယံုၾကည္ႏူိင္ လက္ခံႏူိင္ၾကလိမ့္မယ္ မဟုတ္ ေသာေၾကာင့္ နွစ္္တစ္ရာေအာက္ ေရာက္ေသာေခတ္ကာလ၊ အသက္တုိေသာ ေခတ္ ကာလ၌လည္း ဘုရားရွင္တုိ႔ မပြင့္ၾကပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူ႔သက္တမ္း နွစ္္တစ္ရာမွစ၍ ႏွစ္တစ္သိန္း ေအာက္ကာလ၊ လူ႔သက္တမ္း မရွည္လြန္းေသာ ကာလ မတုိ လြန္းေသာ ကာလ၊ အလယ္အလတ္ ေခတ္ကာလကုိသာ ေရြးခ်ယ္ ေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါသည္။

၂။ ဒီပ (ကြ်န္း)

ေတာင္ကြ်န္း (ဇမၺဴဒီပကြ်န္း) ကုိသာ ဘုရားပြင့္ရန္အတြက္ ေရြးခ်ယ္ေတာ္ မူပါသည္။ ျမင့္မိုရ္ ေတာင္ကုိ အလယ္ဗဟုိ ထားပါက အေရွ႕ကြ်န္း၊ အေနာက္ကြ်န္း၊ ေျမာက္ကြ်န္း၊ ေတာင္ကြ်န္းတုိ႔ ရွိၾက၏။ ထိုတြင္ အေရွ႕ကြ်န္း တြင္လည္း ဘုရားမပြင့္ၾကေပ။ အေနာက္ကြ်န္းတြင္လည္း ဘုရား မပြင့္ၾကေပ။ ေျမာက္ကြ်န္းတြင္လည္း ဘုရားမပြင့္ၾကေပ။ ေတာင္ကြ်န္းတြင္သာ ဘုရားရွင္တို႔ ပြင့္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

၃။ ေဒသ (အရပ္)

ေတာင္္ကြ်န္း (ဇမၺဴဒီပကြ်န္း) ၾကီး၏ အလယ္ဗဟုိေဒသ (မဇၥိ်မ ေဒသ) အရပ္တြင္သာ ဘုရားပြင့္ရန္ ထပ္မံ ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူသည္။ အစြန္အျဖား က်ေသာ ေဒသဆုိလ်င္ ပညာနည္းမည္ အသိဥာဏ္ နည္းမည္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အစြန္အျဖား ေဒသတြင္လည္း မပြင့္ၾကေပ။ အလယ္ ေဒသျဖစ္ေသာ မဇၥိ်မ ေဒသကုိသာ ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူပါသည္။ မဟာေဗာဓိပင္ကုိ အလယ္ဗဟုိ ထားျပီး အေရွ႕ ၊အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ယူဇနာ (၉ဝဝ) အက်ယ္ အဝန္းရွိေသာ ေဒသသည္ မဇၥိ်မေဒသပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဘုရားရွင္တုိ႔သည္ အလယ္ဗဟုိက်ေသာ မဇၥိ်မေဒသမ်ဳိးကုိသာ ဘုရားျဖစ္ရန္ ေလာကအက်ဳိး စီးပြား ေဆာင္ရြက္ရန္ ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူပါသည္။

၄။ ကုလ (အမ်ဳိး)

ျမင့္ျမတ္ေသာ ခတိၱယအမ်ဳိး (မင္းမ်ဳိး)၌သာ ဘုရားပြင့္ရန္၊ ေလာက အက်ဳိး စီးပြား ေဆာင္ရြက္ရန္ ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူပါသည္။ ဘုရားရွင္ ျဖစ္မည့္ အမ်ိဳးသည္ သာမာန္အမ်ဳိး၊ မျမတ္ျမတ ္ေသာ အမ်ဳိးမွာ ျဖစ္ရိုး မရွိပါဘူး။ ဘုရားျဖစ္မည့္ အမ်ဳိးသည္.(၁) လူတကာတုိ႕ အေလးအျမတ္ ျပဳေသာ အမ်ဳိး ျဖစ္ျခင္း။ (၂) အမ်ဳိးမျပတ္ေသာ အမ်ဳိးျဖစ္ျခင္း။ (အမ်ိဳးစဥ္ဆက္ရွည္ေသာ၊ မ်ိဳးရိုးၾကီးေသာ အမ်ိဳး) အထက္ပါ အခ်က္အလတ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သာကီဝင္အမ်ဳိး၌သာ ဘုရားျဖစ္ရန္၊ ေလာက အက်ဳိးစီးပြား ေဆာင္ရြက္ရန္ ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူပါသည္။

၅။ မာတုအာယု (မယ္ေတာ့္အသက္)

မိခင္ျဖစ္မည့္သူသည္ (၁ဝ)လနွင့္ (၇)ရက္သာ အသက္ၾကြင္းက်န္မည့္ သီလ စင္ၾကယ္ေသာ သူကုိသာ ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူပါသည္။ မိခင္မယ္ေတာ္ ျဖစ္မည့္သူသည္ သဘာဝအေလ်ာက္ ေနာက္(၁ဝလႏွင့္ ၇ရက္)ၾကာလွ်င္ ေသမည့္သူသာ ျဖစ္ရပါမည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေရာက္္လာလုိ႔ ေသေပးရသည့္ သေဘာမ်ိဳး မျဖစ္ရပါ။ မယ္ေတာ္၏ သဘာဝအေလ်ာက္ (၁ဝလႏွင့္ ၇ရက္)ၾကာလွ်င္ ေသမယ့္ အသက္အရြယ္ရွိေသာ မယ္ေတာ္ကို ေသခ်ာေစာင့္ျပီး ေရြးခ်ယ္ျခင္း မ်ဳိးျဖစ္ပါသည္္။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္ မိခင္ျဖစ္မည့္ သူ၏ ဝမ္းၾကာတုိက္သည္ ရွိခုိး ထုိက္ေလာက္ေအာင္ အလြန္ျမင့္ျမတ္ပါ၏။ ရွိရွိသမွ် မိခင္မ်ားတြင္ အျမတ္ဆုံးမိခင္ပင္တည္း။ ထိုသို႔ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဝမ္းၾကာတုိက္ဝယ္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သာလ်င္ ပဋိသေႏၶ ယူထုိက္ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ အျခားသူ တစ္ေယာက္သည္ ထိုမိခင္၏ ဝမ္းၾကာတုိက္ တြင္ ပဋိသေႏၶ ထပ္မံ မကိန္းေကာင္းပါ။ မကိန္းႏိုင္ပါ။ ထုိေၾကာင့္သာလ်င္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို ဖြါးျမင္ျပီး (၇)ရက္ၾကာလွ်င္ မယ္ေတာ္မွာ ေသရရိုး ထံုးစံ ဓမၼတာပါတည္း။ သို႔ျဖစ္၍ ပဋိသေႏၶယူရန္ မယ္ေတာ္၏ အသက္ အပိုင္း အျခားကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

မိဘက ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခြင့္

ဤဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ျဖစ္စဥ္ ဗုဒၶဝင္ကို သာဓကယူကာ မိဘတိုင္း ကလည္း မိမိထံ ေရာက္ရွိလာမည့္ သားသမီးကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သည္ဟု မွတ္ယူ ႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ မိမိထံသို႔ မည္သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္သာ လာေစရမည္။ မည္သို႔ ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး မလာေစရဟု အမိန္႔ေပး ေျပာၾကား၍ကား ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ ပါေပ။ ေရြးခ်ယ္ရမည့္ နည္းလမ္းမွာ မိမိကိုယ္ကိုယ္သာ ေရွးဦးစြာ ျပဳျပင္ယူရ ေပလိမ့္မည္။

မိမိက သားေကာင္း သမီးေကာင္း ရလိုလွ်င္ မိခင္ျဖစ္သူသည္ သီလ စင္ၾကယ္ရန္ အထူး လိုအပ္ပါ၏။ ရတနာ(၃)ပါးကို ရိုေသသူ၊ ကိုင္းရိႈင္းသူ၊ သူေတာ္ေကာင္းတရား လက္ကိုင္ထားသူ၊ သတၱဝါတိုင္းအေပၚ ေမတၱာ ပြါးမ်ား သူ ျဖစ္ရပါမည္။ (မိမိက ထိုသို႔အျမဲျပည့္စံုသူ မဟုတ္ခဲလွ်င္ သား သမီးေကာင္း ရလိုေသာအခ်ိန္မွ စ၍ ထိုသူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားကို လိုက္နာက်င့္သံုး ေပးလွ်င္ လည္း သား သမီးေကာင္း ရႏိုင္သည္သာတည္း။)

မိခင္ျဖစ္မည့္သူက သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမွသာလွ်င္ ဘုန္းကံရွိေသာ သား သမီးမ်ား သည္လည္း လာေရာက္လိုၾကေပလိမ့္မည္။ ဘုန္းကံရွိသူဟူရာ၌ လည္း ဘုန္းကံရွိေသာဘဝမွ လာသူဟု ဆိုလိုပါသည္။
ဥပမာ။ ျဗဟၼာဘဝ၊ နတ္ဘဝ၊ လူဘဝတို႔မွာ ေရာက္လာျခင္းပင္တည္း။

အကယ္၍ မိခင္ျဖစ္သူက သီလကလည္း မရွိ။ ဘာသာတရားကိုလည္း နားမလည္။ ရတနာ(၃)ပါးကိုလည္း ရိုေသျခင္း ကိုင္းရိႈင္းျခင္း မရွိလွ်င္ ထိုသို႔ေသာ မိခင္ျဖစ္သူထံသို႔ ဘုန္းကံ မရွိေသာ သူတ႔ိုသည္သာ ေရာက္လာႏိုင္ ၾကေပလိမ့္မည္။ ဘုန္းကံ မရွိသူ ဟူရာ၌ ဘုန္းကံနိမ့္ေသာ ဘဝမွ ေရာက္လာ ၾကသူမ်ားကို ဆိုလိုပါသည္။
ဥပမာ။ ငရဲဘဝ၊ တိရစၦာန္ဘဝ၊ ျပိတၱာဘဝ၊ အသုရကာယ္ဘဝတို႔မွ ေရာက္လာသူမ်ား ပင္တည္း။

ဆိုလိုသည္မွာ သူေတာ္ေကာင္း မိခင္ထံသို႔ လိမၼာေသာ၊ ဘုန္းကံရွိေသာ သားသမီးမ်ား ေရာက္လာၾကသည္မွာ ဓမၼတာပင္တည္း။ တရားမရွိသူ မိခင္မ်ားထံသို႔ မလိမၼာေသာ၊ ဘုန္းကံနိမ့္ေသာ  သားသမီးမ်ား ေရာက္လာၾက သည္မွာလည္း ဓမၼတာပင္ျဖစ္ပါ၏။

သား သမီးမ်ားက ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခြင့္

သားသမီးမ်ားသည္လည္း မိဘျဖစ္သူကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သည္သာ။ သို႔ေသာ္ တိုက္ရိုက္အားျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သည္ကား မဟုတ္။ မိမိက ဘုန္းကံ ပါရမီ ရွိေသာသူျဖစ္ေအာင္၊ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈကို မ်ားမ်ားျပဳလုပ္ထားၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ပါလွ်င္ ဘုန္းကံရွိေသာ မိဘမ်ိဳးႏွင့္ မလြဲမေသြ ေတြ႔ရွိႏိုင္ မည္သာတည္း။

ဘုန္းကံ ပါရမီရွိေသာ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာျပည္မွာ လာသူျဖစ္လွ်င္ အထူး ဆိုဖြယ္မလို၊ ခ်မ္းသာသူ၊ ပညာတတ္သူ မိဘမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရျမဲ ဓမၼတာ ပင္တည္း။ အကယ္၍ အပါယ္(၄)ဘံုမွ လာသူျဖစ္လွ်င္ မိမိမွာ မူလကပင္ ဘုန္းကံ ပါရမီနည္းသူ ျဖစ္သည္အားေလ်ာ္စြာ ဘုန္းကံ ပါရမီရွိေသာ မိဘမ်ား ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုႏိုင္ရန္ ခဲယဥ္းမည္သာတည္း။

မိဘႏွင့္ သားသမီးတို႔၏ ဘုန္းကံတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္ေနပါ၏။ ဘုန္းကံ ပါရမီရွိေသာ သား သမီးေၾကာင့္လည္း မိဘမ်ား၏ ဘဝတို႔သည္ ပိုမို၍ တိုးတတ္ႏိုင္၊ ေျပာင္းလဲႏိုင္သလို ဘုန္းကံ ပါရမီရွိေသာ မိဘမ်ားေၾကာင့္လည္း သား သမီးတို႔၏ ဘဝသည္ ပိုမို၍ တိုးတတ္ႏိုင္၊ ေျပာင္းလဲႏိုင္သည္သာတည္း။ ထို႔အတူပင္ ဘုန္းကံ ပါရမီနည္းေသာ သား သမီးေၾကာင့္လည္း မိဘမ်ား၏ ဘဝတို႔သည္ ဆုတ္ယုတ္ႏိုင္၊ ေျပာင္းလဲႏိုင္သလို ဘုန္းကံ ပါရမီနည္းေသာ မိဘမ်ားေၾကာင့္လည္း သား သမီးတို႔၏ ဘဝသည္ ဆုတ္ယုတ္ႏိုင္၊ ေျပာင္းလဲ ႏိုင္သည္သာတည္း။

သား၏ အကုသိုလ္ဆိုးက်ိဳးက မိဘ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိခိုက္ပံု

ေလာလကတိႆ မေထရ္ေလာင္းသည္ ဘဝတစ္ခု၌ ေတာေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ ျဖစ္ခဲ့၏။ တစ္ေန႔တြင္ အာဂႏၱဳ ဧည့္သည္ ရဟန္း တစ္ပါးၾကြေရာက္လာကာ တည္းခို ေနစဥ္ သူေ႒းဒကာ တစ္ေယာက္က အာရံုဆြမ္းစား ပင့္ေလွ်ာက္ခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္သည္ နံနက္ အိပ္ယာထခ်ိန္တြက္ သက္ကယ္ေခ်ာင္း (ျမက္ပင္)ျဖင့္ ေခါင္းေလာင္း ထိုးကာ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းစားၾကြသြားခဲ့ေလသည္။ ဒကာက “အရွင္ဘုရား၊ ဧည့္သည္ ဘုန္းၾကီး ေရာ ၾကြမလာဘူးလားဘုရား”ဟု ေမးေလွ်ာက္ရာ “ဧည့္သည္ ဘုန္းၾကီးက အအိပ္ၾကီးတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕၊ ေခါင္းေလာင္းထိုးတာေတာင္မွ မႏိုးဘူးေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ပါးတည္း ၾကြလာရတာ”ဟု ျပန္ေျပာခဲ့ေလသည္။ ဒကာက “ခရီးပန္းလို႔ ျဖစ္မွာပါဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။

 ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ကို အာရံုဆြမ္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္း၊ တရားနာျခင္း၊ ေရစက္ခ်ျခင္း ျပီးဆံုး၍ ဆရာေတာ္ ျပန္ၾကြေသာအခါ ဧည့္သည္ ဘုန္းၾကီးအတြက္ ဆြမ္းကို သပိတ္တြင္ ထပ္မံထည့္ကာ လွဴဒါန္းလိုက္ေလ သည္။ ဒကာအိမ္မွ ျပန္လာရာလမ္းတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္က “ဤဆြမ္း ကို စားျပီးလွ်င္ေတာ့ ဒီကိုယ္ေတာ္ ေက်ာင္းက ျပန္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး” ဟု ေတြးထင္ကာ ဒကာလွဴလိုက္ေသာ ဆြမ္းတို႔ကို လမ္းေဘးမွာပင္ သြန္ပစ္ခဲ့ ေလသည္။

ထိုအျခင္းအရာ အလံုးစံုကို ေက်ာင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဧည့္သည္ ရဟန္းက သိျမင္ခဲ့ျပီး “ငါ ဒီမွာ ၾကာၾကာေနလွ်င္ ဒီဆရာေတာ္အတြက္ ပို၍ အကုသိုလ္ အျပစ္မ်ားေပေတာ့မည္” ဟု ေတြးၾကံကာ ေကာင္းကင္ ခရီးျဖင့္ ျပန္လည္ ၾကြသြားခဲ့ေလျပီ။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္ လာခ်ိန္တြင္ ဧည့္သည္ ရဟန္းမွာ မရွိေတာ့ျပီ။ ထိုအခါတြင္မွ “ငါ့ရဲ့ မေကာင္းတဲ့ စိတ္အၾကံကို သိျပီး ျပန္ၾကြသြားတာကို ေထာက္ဆၾကည့္လွ်င္ ဒီဧည့္သည္ ရဟန္းသည္ တရားထူးရျပီးေသာ ရဟႏၲာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္”ဟု သိရွိကာ ေနာင္တ ရခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကုလမစၦရိယ (ဒကာႏွင့္ပတ္သက္၍ ႏွေျမာ ဝန္တိုျခင္း)ဟူေသာ အကုသိုလ္ အျပစ္ကိုကား ျပဳမိခဲ့ေလျပီတည္း။ ထိုအကုသိုလ္ အျပစ္ေၾကာင့္ပင္ ဘဝတိုင္းဝယ္ ဆင္းရဲ ငတ္ျပတ္ကာ ဒုကၡႀကီးစြာ ခံစားခဲ့ရေလသည္။

ေဂါတမဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္တြင္ အိမ္ေျခ တစ္ေထာင္ရွိေသာ ရြာႀကီး၌ ေလာလက တိႆ  ပဋိသေႏၶ တည္ေသာေန႔က စျပီး တစ္ရြာလုံး ငါး မရေတာ့ေပ။ တစ္ရြာလံုး မီးလည္း ေလာင္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရြာကုိ ထက္ဝက္ခြဲေသာအခါ ကုိယ္ဝန္ရွိေသာ မိခင္ပါသည့္ ဘက္က ငါး မရေတာ့ ျပန္ပါ။ ထိုသို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ထပ္ခြဲလာလုိ္က္ရာ ေလာလကတိႆ မိဘ တစ္အိမ္သာ က်န္ပါေတာ့သည္။ ေလာလကတိႆ ကေလးကုိ ေမြးဖြားျပီး သြားႏုိင္လာႏုိင္ေသာ အခါ သားျဖစ္သူ၏ အကုသိုလ္ အက်ိဳးေပးဒဏ္ကို မခံႏိုင္သည့္အဆံုး  အေမျဖစ္သူက သားကို ခြက္ကေလးေပးျပီး ေတာင္းစား ခိုင္းကာ စြန္႔ခြါ ထြက္ေျပးပါေတာ့သည္။

ထို႔သို႔ျဖင့္ ေလာလကတိႆေလးသည္ ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္ ျဖင့္ ေတာင္းစားကာ မိဘမဲ့ေနလာခဲ့ရာ တစ္ေန႔ေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာ ႏွင့္ ေတြ႔ျပီး အရွင္ျမတ္က ေလာလက တိႆကို ရွင္ျပဳေပးခဲ့သည္။ ေလာလက တိႆသည္ ပါရမီပါ ျပည့္သူျဖစ္၍ တရား အားထုတ္လုိက္ လွ်င္ပင္ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ရဟႏၲာျဖစ္ေသာ္လည္း အတိတ္က ျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံ ေၾကာင့္ တစ္ေန႔မွ ဆြမ္းကုိ ဝေအာင္မဘုဥ္းခဲ့ရေပ။ အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္ျမတ္က ေခၚသြားျပီး ဆြမ္းခံအတူထြက္လွ်င္ အရွင္ သာရိပုတၱရာသည္ပင္ ဆြမ္းမရေတာ့ေပ။ ထိုအခါ ေလာလကတိႆ မေထရ္ကုိ ျပန္လႊတ္ျပီး အရွင္ျမတ္ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းခံမွ ဆြမ္းရပါေတာ့၏။

ဘုန္းကံႀကီးမားေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာေသာ္မွ ေလာလက တိႆမေထရ္ႏွင့္ ဆြမ္းခံ အတူၾကြလွ်င္ ဆြမ္းမရေတာ့ဟု ဆိုလွ်င္ ထိုေလာလကတိႆ မေထရ္၏ အကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပး က သူတစ္ေယာက္တည္းထင္မက ပတ္ဝန္းက်င္ရွိသူတို႔ကိုပါ ဆင္းရဲဒုကၡ ျဖစ္ေစတတ္ေၾကာင္း အကုသိုလ္ကံတို႔၏ ဆိုရြားေၾကာက္ဖြယ္ ေကာင္းပံုကို နားလည္ရန္္ျဖစ္ပါသည္။ ဤသာဓကကို ၾကည့္ျပီး အကုသိုလ္ကံ ၾကီးေသာသူကုိ ေရွာင္ရပါမည္။ သူ၏ အကုသိုလ္ကံ ဆုိးက်ိဳးမ်ားက မိမိကုိ လာျပီး အဖ်ားခတ္တတ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ကာ ဆင္ျခင္ရေပလိမ့္မည္။

သား၏ ဘုန္းတန္ခိုးေၾကာင့္ မိဘမ်ားပါ ခ်မ္းသာရ

ရွင္သီဝလိအေလာင္း ပဋိသေႏၶတည္မိသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ဝမ္းတြင္းရွိ သေႏၶသား၏ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ မယ္ေတာ္ သုပၸဝါသာမင္းသမီးအထံသို႔ ဟိုမွ သည္မွ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား   ေန႔စဥ္အျမဲ ည နံနက္ ဆက္ကာဆက္ကာ ေပးပို႔လာၾကေလသည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက သုပၸဝါသာ မင္းသမီး၏ ဘုန္းကံကို စမ္းလို၍ မ်ိဳးေစ့ထည့္ထားေသာ ေတာင္းကို မင္းသမီး၏ လက္ထဲသို႔ ထည့္ေစၾကကုန္၏။

သုပၸဝါသာမင္းသမီး၏ လက္ျဖင့္ ထိမိသမွ် မ်ိဳးေစ့တို႔သည္ အံ႔ၾသ ယူရ ေလာက္ေအာင္ တေစ့တေစ့မွ အပင္အေညႇာက္ အရာအေထာင္ ေပါက္ပြား လာၾကကုန္၏။ မင္းပယ္တပယ္ က်ယ္ဝန္းေသာ လယ္ေျမတကြက္မွ လွည္း အစီးေပါင္း ငါးဆယ္ေျခာက္ဆယ္ တိုက္ယူရ ေလာက္ ေအာင္ ေကာက္စပါးမ်ား အထြက္တိုး၍ လာေလသည္။ စပါးက်ီထဲသို႔ စပါးမ်ားကို သြင္းသည့္ အခါမွာ လည္း မင္းသမီးလက္ျဖင့္ တံခါးေပါက္ကို အကိုင္ခိုင္းၾကည့္ရာ ဝမ္းတြင္းရွိ သီဝလိ၏ ဘုန္းကံေၾကာင့္ ေျပာင္း၊ စပါး၊ စေသာ ေကာက္ပဲ သီးႏွံမ်ားမွာ (ထုတ္ယူသယ္ေဆာင္ သြားသည့္တိုင္) မူလအတိုင္း ေလ်ာ့သြားသည္မရွိ၊ ျပည့္ျမဲျပည့္၍ ေနတတ္ေလသည္။ ခ်က္ျပီးသား ထမင္းအိုးမွ ထမင္းကို ခူးခပ္ ကာ ‘ဒီဟာက မင္းသမီး၏ ဘုန္းကံပါပဲ’ဟု ပါးစပ္မွ ေျပာဆို၍ ေပးကမ္း လွဴဒါန္းပါလွ်င္ ကုန္ခန္းသည္မရွိ၊ ျပည့္စံုလံုေလာက္ေသာဟူ၏။

ေရွးက ျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ ေတာင္းခဲ့ေသာဆု

ရွင္သီဝလိ အေလာင္းေတာ္သည္ ပဒုမုတၱရျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္၌ လာဘ္လာဘ အရာတြင္ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ ေပးခဲ့ေသာ ရဟန္းတပါးကို အားက်ျပီး ထိုဧတဒဂ္မ်ိဳး ရလိုေၾကာင္း ပဒုမုတၱရဘုရားထံ ဆုေတာင္း၍ ပါရမီကို စတင္ ျဖည့္ခဲ့ေလသည္။

ဝိပႆီျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေက်းလက္ ဇနပုဒ္တခု၌ အညတရ ေတာသားတဦး ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ ဗႏၶဳမတီျမိဳ႔သူ ျမိဳ႔သားတို႔က ဗႏၶဳမတီမင္းႀကီးႏွင့္ သူႏိုင္ငါႏိုင္ အျပိဳင္ၾကဲ၍ အလွဴဒါနပြဲကို ဆင္ႏႊဲေနခ်ိန္ျဖစ္၏။ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ အလွဴထက္သာေစရန္ ျပည္သူတို႔၏ ဒါနပြဲတြင္ ေလာေလာလတ္လတ္ ပ်ားရည္ႏွင့္ ႏြားႏို႔ခဲ မပါဘဲရွိရာ ထိုအခိုက္ ေတာမွ ျမိဳ႔သို႔တက္လာေသာ သီဝလိအေလာင္း လုလင္က ထိုပစၥည္း (၂)မ်ိဳးကို ယူေဆာင္၍လာရာ ျမိဳ႔သူျမိဳ႔သားတို႔က မတန္တဆေစ်းျဖင့္ ေပး၍ ဝယ္ယူၾက၏။

ေတာသားလုလင္က အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးျမန္း ၍  “ျမတ္စြာဘုရား လွဴရန္ ဝယ္သည္ဆိုပါက ေငြျဖင့္ မေရာင္းလိုဘဲ ကၽြႏု္ပ္ ကိုယ္တိုင္ အခမဲ့ကုသိုလ္ပါဝင္ လွဴဒါန္းပါမည္”ဟု ေျပာၾကားရာ အားလံုကပင္ သေဘာတူ လက္ခံျပီး ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် လွဴဒါန္း ခြင့္ေပးေလသည္။ ေတာသား လုလင္က “လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားရပါလို၏”ဟု ဆုေတာင္းရာ ဝိိပႆီ ျမတ္စြာဘုရားက “သင္ ဆုေတာင္း သည့္အတိုင္း ျဖစ္ေစသတည္း” ဟု မိန္႔ေတာ္ မူခဲ့ေလသည္။

ဤဒါနႏွင့္ ဤဆုေတာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘဝဝယ္ ဒါန၏အက်ိဳးကို ေကာင္းမြန္စြာ ခံစားစံစားရျပီး၊ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္တြင္ လာဘ္ေပါမ်ားသည့္ အရာ၌ အသာဆံုး၊ အျမတ္ဆံုးျဖစ္သည့္ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ရ ရွင္သီဝလိ ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။

ေရွးက က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ အျပစ္ႏွင့္ အက်ိဳး

အတိတ္ဘဝ တစ္ခုဝယ္ သီဝလိႏွင့္ မယ္ေတာ္ သုပၸဝါသာတို႔မွာ ဗာရာဏသီမင္း၏ မိဖုရားႀကီးႏွင့္ သားေတာ္ျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။ တစ္ခါေသာ္ စစ္ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ မယ္ေတာ္ႀကီး အၾကံ ေပးသည့္အတိုင္း သားျဖစ္သူက ျမိဳ႔တံခါးမႀကီး ေလးေပါက္တို႔ကို အဝင္ အထြက္မရွိေအာင္ (၇)ႏွစ္ၾကာမွ် ပိတ္ဆို႔ထားရာ တိုင္းသူျပည္သားတို႔မွာ အစာ ေရစာ ျပတ္လတ္ကာ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ၾကရေလသည္။

ဤမေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ ကံေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္က်ဴးလြန္သူ ဗာရဏသီ မင္းသားမွာ ငရဲ၌ ခံရျပီး၊ ယခုဘဝဝယ္ မယ္ေတာ္ သုပၸဝါသာႏွင့္ ရွင္သီဝလိ အေလာင္းအလ်ာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ရွင္သီဝလိသည္ က်ပ္တည္း က်ဥ္းေျမာင္း ေသာ အမိဝမ္းထဲတြင္ ေသြးအလူးလူးျဖင့္ (၇)ႏွစ္ၾကာမွ် ဒုကၡႀကီးစြာ ဝဋ္ဆင္းရဲ ကို ခံရရွာသည္။ ေမြးဖြားရာတြင္လည္း သက္သာလြယ္ကူျခင္း မရွိဘဲ ကမၼဇ ေလေၾကာင့္ ဦးေစာက္ေျပာင္းျပန္ ေျခေထာက္မိုးေမွ်ာ္ ကၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံု ျဖစ္ရရံုမွ်မက အမိ၏ေယာနိဝတြင္ ကန္႔လန္႔ခံေန၍ (၇)ရက္ၾကာ ဒုကၡေဝဒနာကို အလူးအလဲ ခံရျပန္ေလသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ဘုရားထံ သြားေရာက္ေလွ်ာက္ထား၍ အိမ္သို႔ ပင့္ ေလွ်ာက္ရာ “သုပၸဝါသာ မင္းသမီးသည္ ေရာဂါမရွိ ပကတိ ခ်မ္းသာေစသ တည္း။ ေရာဂါမရွိ ပကတိခ်မ္းသာလ်က္ ေရာဂါကင္းေသာ သားကို လြယ္ကူစြာ ဖြားေစသတည္း”ဟု ေမတၱာဓာတ္ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူလိုက္ သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ေနအိမ္တြင္ က်န္ရစ္ေသာ သုပၸဝါသာ မင္းသမီးသည္ မီးမဖြားႏိုင္ဘဲ အခက္အခဲ ႀကံဳေနရေသာ သေႏၶသား ကို လြယ္ကူ ေခ်ာေမာစြာ ဖြားျမင္ေလ၏။ မိဘ ေဆြမ်ိဳးတို႔၏ ပူပန္မႈ စိတ္ ေသာကကို ျငိမ္းေအးေစလ်က္ ဖြားျမင္သန္႔စင္လာေသာေၾကာင့္ သူငယ္၏ အမည္ကို (သီဝလိ)ဟု အမည္ ေပးၾကသည္။ သီဝလိ ေသာကအပူကို ျငိမ္းေအးေစးသူ (ဝါ) ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း။

ေမြးဖြားစသူငယ္ စကားေျပာျခင္း။ ။

သုပၸဝါသာမင္းသမီးသည္ သီဝလိသတို႔သား ဖြားေျမာက္သည့္ အထိ္မ္း အမွတ္အျဖစ္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေနအိမ္သို႔ပင့္၍ (၇)ရက္ တိုင္တိုင္ အလွဴႀကီးကို ေပးေလသည္။ ရွင္သီဝလိ သတို႔သားမွာ အမိဝမ္း၌ (၇)ႏွစ္မွ်ေနခဲ့ရျပီးျဖစ္၍ ဖြားေျမာက္လာခ်ိန္တြင္ (၇)ႏွစ္အရြယ္ရွိ သူငယ္တို႔ ျပဳလုပ္ရမည့္ အမႈလုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကို ျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိေပျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို သီဝလိ သူငယ္ကိုယ္တိုင္ ေရစစ္၍ ေသာက္ေရ ဆက္ကပ္ျခင္း၊ ရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးႏွင့္ စကားေျပာျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ေလသည္။ ထိုအံ႔ဖြယ္ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ျမင္ရေသာ မယ္ေတာ္သုပၸဝါသာ မင္းသမီးအဖို႔ ဝမ္းေျမာက္ ၾကည္ႏူးမဆံုး ရွိေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားက “ခ်စ္သမီး သုပၸဝါသာ၊ ကိုယ္ဝန္ဒုကၡကို (၇)ႏွစ္မွ် လြယ္ထားရျပီးျဖစ္၍ ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္လိုစိတ္ ရွိပါေသးသလား” ဟု ေမးေတာ္မူရာ သုပၸဝါသာမင္းသမီးက “မွန္ပါဘုရား၊ သီဝလိလို သားမ်ိဳးကိုသာ ရမည္ဆိုပါက ေနာက္ထပ္ (၇)ခါ ပဋိသေႏၶလြယ္ျပီး (၇)ေယာက္တိတိ ဖြားလို ပါေသးေၾကာင္း” မိန္းမပီပီ ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဤသို႔ေလွ်ာက္ ထားျခင္းမွာ သားဖြားျခင္း၌ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မႈမရွိေသာ မိန္းမတို႔၏ ဓမၼတာသေဘာအရ ေလွ်ာက္ထားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ လိမၼာေသာ သားကို ေတြ႔ျမင္ရေသာ မိခင္တို႔၏ ေမတၱာေၾကာင့္ ဤသို႔ေျပာျခင္းဟုလည္း မွတ္ယူႏိုင္ပါသည္။

သီဝလိ သကၤန္းဝတ္ကာ ရဟႏၲာျဖစ္ျခင္း

အလွဴႀကီး (၇)ရက္ေျမာက္ေသာ ေနာက္ဆံုးေန႔တြင္ ရွင္သာရိပုတၱရာကို သီဝလိသူငယ္က အမိ ဝမ္းတြင္း၌ ဒုကၡႀကီးစြာ ေနထိုင္ရပံုအေၾကာင္းမ်ားကို ေလွ်ာက္ထားျပီး မိဘ (၂)ပါးက ခြင့္ျပဳပါ လွ်င္ သကၤန္းဝတ္လိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္ ထားေလ၏။ ခြင့္ျပဳခ်က္ရေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာက ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ေခၚသြားျပီးလွ်င္ တစပဥၥက ကမၼ႒ာန္းကို ေပးကာ ရွင္သာမေဏျပဳရန္ ဆံခ် ေပးေလ၏။ ဆံရိတ္အျပီးတြင္ ရဟႏၲာျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

ဘုန္းကံကို စံုစမ္းျခင္း။ ။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပစၥည္းေလးပါး ခက္ခဲေသာ ျမိဳ႔ရြာမ်ားသို႔ သာသနာျပဳ ၾကြသည့္အခါ ရွင္သီဝလိကို ေခၚသြားေလ့ရွိ၏။ ရွင္သီဝလိပါလွ်င္ စားဝတ္ ေနေရး ခက္ခဲမႈမရွိ။ အားလံုး ျပီးျပည့္စံု၏။ လူ႔ရြာကို မဆိုထားဘိ လူေနအိမ္ေျခ မရွိသည့္ ေတာအရပ္မ်ိဳးမွာပင္ ရုကၡစိုးနတ္တို႔က ဆီးႀကိဳကာ လွဴဒါန္းၾက၏။ ရွင္သီဝလိ ဘုန္းကံမွာ ဤမွ် အံ႔ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ထူးျခားလွဘိ၏။

တခါက ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္သို႔ ၾကြလာရာ ရွင္သီဝလိ ကိုယ္ေတာ္လည္း ေနာက္ေတာ္မွ ပါလာ၏။ ရွင္သီဝလိက “ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္၏ ဘုန္းကံကို စံုစမ္းလိုပါ၍ တပည့္ေတာ္ႏွင့္အတူ သံဃာအပါး (၅ဝဝ)ထည့္ေပးေတာ္မူပါ ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားရာ ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္သီဝလိ ေနာက္သို႔ သံဃာအပါး (၅ဝဝ)ထည့္ေပးလိုက္ေလသည္။

ရွင္သီဝလိသည္ လူတို႔ေနထိုင္ရာ ျမိဳ႔ရြာမ်ားသို႔ မၾကြမူ၍ ဟိမဝႏၲာသို႔ ေရွးရႈကာ ေတာလမ္းခရီးမွ ၾကြသြားေလသည္။ ဤသို႔ ၾကြသြားရာ လမ္းခရီးရွိ ေရာက္ရာ ေနရာအားလံုး၌ပင္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ နတ္တို႔က ရွင္သီဝလိမေထရ္ အား ခုနစ္ရက္စီ၊ ခုနစ္ရက္စီ အလွဴဒါနကို အႀကီးအက်ယ္ ေပးလွဴၾကေလ သည္။ ရွင္သီဝလ္ိအတြက္ ေပးလွဴေသာ ပစၥည္းမ်ားသည္ ေနာက္ပါ သံဃာ (၅ဝဝ)တို႔ပင္ သံုးစြဲ၍ မကုန္၊ ျပည့္စံု လံုေလာက္ရံုမွ်မက အလွ်ံပယ္ျဖစ္၍ ေနေလ၏။ ရွင္သီဝလိ ဘုန္းကံကား ဤမွ် ႀကီးမားလွေပ၏။ လူမ်ားသာမက နတ္မ်ားကပင္ လွဴဒါန္းၾက ေသာေၾကာင့္ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားေသာအရာ၌ ရွင္သီဝလိမေထရ္အား ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ထူးေပး၍ ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူေလသည္။

ဤဝတၳဳသာဓကေလးေတြကို ေထာက္ျပီး ကုသိုလ္ ပါရမီရွင္ႏွင့္ ေပါင္း လွ်င္ ထိုသူ၏ ဘုန္းကံပါရမီ အက်ိဳးတို႔သည္ ပတ္ဝန္းက်င္ ရွိသူတို႔ကိုပါ မွ်ေဝခံစားရႏိုင္ေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ ပါသည္။ (အံ၊႒၊၁၊၁၉၄)

 သို႔ျဖစ္၍ သားေကာင္း သမီးေကာင္းရလိုေသာ မိဘမ်ားႏွင့္ မိမိထံ ေရာက္ရွိလာသူ သား သမီးတိုင္း လိမၼာသူမ်ား ျဖစ္လိုေသာ မိဘတိုင္းသည္ ကိုယ္တိုင္ ဘုန္းကံျမင့္ေအာင္ ၾကိဳးစားကာ မိမိတို႔၏ ပါရမီအဆင့္ကို ရင့္သထက္ရင့္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ၾကပဟာဓမၼါေစ..ဟု ဆႏၵျပဳ လိုက္ပါသည္။ ။

က်မ္းကိုး။ ။
ဓမၼ၊ ႒၊ ပ၊ ၅၃။ အဘိ၊ ၁၊ ႒၊ ၇၆။ ပဏ္၊ ၃၊ ပါ၊ ၁၆၁။ ႒၊ ၁၂၂။ ဥဒါန၊ ႒၊ ၂၅၂။ ဗုဒၶၵ၊ ႒၊ ၃၇၊ ၃၁၈။ဇာတက၊ ႒၊ ပ၊ ၅၇။ အပ၊ ပါ၊ ၁၄၉။ ႒၊ ၂၄၉။ အံ၊ ႒၊ ၁၊ ၁၉၄။ အံ၊ ၅၊ ပါ၊ ၂၂၅။ ႒၊ ၈၁။ ပါ၊ ၂၃၈။ ႒၊ ၂၃၉။
ဓမၼဒူတ အရွင္ေဆကိႏၵ၏ ဘဝျမင့္ေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

အရွင္ဥကၠံသ သာသနတကၠသီလ မဟာဓမၼာစရိယ M.A. (Buddhism)


Friday, June 27, 2014

ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ကင္းသည့္ ခရီးသည္ (ဓမၼစၾကာ ၅)


ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ကင္းသည့္ ခရီးသည္ (ဓမၼစၾကာ ၅) 

"မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္"ဆုိတာ "ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း" ဆုိတဲ့ အစြန္း တစ္ခုုခုနဲ႔ ျငိသူေတြသာ က်ဴးလြန္ေလ့ရွိတဲ့ အမႈမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ မဇၥ်ိမလမ္းစဥ္ မေပၚခင္က လူတုိ႔(သတၱ၀ါတုိ႔) ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ လမ္းစဥ္ဟာ အမည္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားၾကေပမယ့္ အမ်ိဳး တူရာ ေပါင္းလုိက္တဲ့အခါ အာရုံကုိ အခ်စ္ႀကီး လြန္းသူတုိ႔ရဲ့ "ကာမသုခလႅိက"လမ္းစဥ္နွင့္ အာရုံကုိ အမုန္းႀကီးလြန္း သူတုိ႔ရဲ့ "အတၱကိလမထ" လမ္းစဥ္ ဆုိျပီး ႏွစ္မ်ိဳးသာရွိေၾကာင္း တရားဦးအစမွာ ျမတ္ဗုဒၶက ေထာက္ျပခ့ဲ့ပါ တယ္။

ဒီခရီးသည္ နွစ္မ်ိဳးတုိ႔ဟာ အခ်င္းခ်င္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဆန္႔က်င္တဲ့ လမ္းနွစ္ခုကုိ ေလွ်ာက္ လွမ္းေနၾကတယ္ လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ့္ပန္းတုိင္ ရွိရာ ေရွ႔တည့္ တည့္ကုိ ၾကည့္ရေကာင္း မွန္း မသိၾကတာခ်င္းကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ ေရွ႔တည့္တည့္ကုိ ၾကည့္ရေကာင္းမွန္းမသိလုိ႔ ေဘးကုိ ၾကည္မိ ေနၾကေပမယ့္ ေဘးကုိ လည္း တကယ္ မျမင္ၾကပါဘူး၊ ေဘးကုိ မျမင္ဘဲ ေဘးဘက္ကုိ ဦးတည္ ဇြက္တုိးေနၾကလုိ႔ ေနာက္ဆုံးမွာ ေဘးစြန္းနဲ႔ ျငိျပီး ေဘးေတြ႔ၾကတာ ခ်င္းလည္း အတ ူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶက အစြန္းတရား ႏွစ္ခုလုံးတုိ႔ရဲ႔ နိဂုံးကုိ "အနရိေယာ အနတၳသံဟိေတာ= သူျမတ္တုိ႔ လက္မခံတဲ့ အက်ိဳးမဲ့လမ္း ျဖစ္တယ္" လုိ႔ တစ္ေပါင္းတည္း မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ္မူတာပါ။

ကာမသုခလိႅက ခရီးသည္မ်ားက အာရုံကုိ အခ်စ္ႀကီးလြန္းတယ္၊ အတၱကိလမထ ခရီး သည္တုိ႔က အာရုံကုိ အမုန္းႀကီးလြန္းတယ္။ သတၱ၀ါေတြကုိ ဒုကၡခရီးရွည္ေစတဲ့ မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္ ဆုိတာက
ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းဆုိတဲ့ အစြန္းတစ္ခုခုနဲ႔ ျငိသူေတြသာ က်ဴးလြန္ေလ့ရွိတဲ့ အမႈမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။

ေဘးေရာက္ရင္ ေဘးေတြ႔တတ္တဲ့အတြက္ ေဘးဘက္ကုိ မေလွ်ာက္ဘဲ ေဘးလြတ္ရာ ေရာက္ေအာင္ ေရွ့တည့္တည့္ ေလွ်ာက္ရမယ့္ မဇၥ်ိမခရီးသည္ဆုိတာ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း ကင္း သူ ျဖစ္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဇၥ်ိမ ခ်ဥ္းကပ္လမ္းမွာ ဣျႏၵိယသံ၀ရ= ဣေျႏၵကုိေစာင့္ စည္းမႈနဲ႔ ျပည့္စုံဖုိ႔ လမ္းညြန္ခဲ့တာပါ။ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ စတဲ့ ဣေျႏၵမ်ားနဲ႔ အျပင္အာရုံတုိ႔ တုိက္ ဆုံမိျခင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီး ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း ဆုိတဲ့ ဘက္တစ္ခုခုစီ ေရာက္မသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္မႈနဲ႔ ျပည့္စုံရမွာပါ။  ဣေျႏၵလုံျခံဳရင္ ဒုစရုိက္ကင္းျပီး ခ်မ္းသာျခင္းကုိ ေဆာင္ႏုိင္ပါတယ္။

"စိတၱံ ရေကၡထ ေမဓာ၀ီ၊ စိတၱံ ဂုတၱံ သုခါ၀ဟံ= စိတ္ကုိ လုံျခံဳေအာင္ ေစာင့္ၾကပါ။ စိတ္လုံျခဳံရင္ ခ်မ္းသာကုိ ေဆာင္ႏုိိင္ပါတယ္။(ဓမၼပဒ၊၃၆)ဆုိတာ ဒီသေဘာကုိ ရည္ညြန္းတာ ပါပဲ။  ဒုစရုိက္ကင္းျပီး သုစရုိက္ သုံးပါးနဲ့ ျပည့္စုံတဲ့တြက္ သီလသိကၡာ ျပည့္စုံသူ လုိ႔လည္း ဆုိနုိင္ပါျပီ။ သမာဓိသိကၡာ၊ ပညာသိကၡာ တုိးပြားေရး အတြက္ အဆင့္မီသူလည္း ျဖစ္ပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ "သုစရုိက္နဲ႔ ျပည့္စုံရင္  သတိပ႒ာန္ေလးပါး ျပည့္စုံ ေစ တယ္"လုိ႔ အ၀ိဇၨာသုတ္မွာ ဆက္ျပီး ေဟာတာပါ။ သတိပ႒ာန္ေလးပါး ျပည့္စုံေစတယ္ဆုိတာ မဂၢင္ရွစ္ပါး(မဇၥ်ိမပဋိပဒါ) ကုိျပည့္စုံေအာင္ အားထုတ္ဖုိ႔ လုံေလာက္ျပီလုိ႔ ဆုိတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

"မဇၥ်ိမ ခ်ဥ္းကပ္လမ္း" လုိ႔ ေျပာခဲ့တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ကုိ မွီ၀ဲဆည္းကပ္ျခင္းကစျပီး သုစရုိက္သုံးပါး ျပည့္စုံလုိ႔ သီလသိကၡာကုိ မိမိသႏၱာန္မွာ အိမ္ရွင္သဖြယ္ တည္ရွိတဲ့အထိကုိ အေသအခ်ာ ျပန္ျပီး စဥ္းစား သုံးသပ္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ စိတ္ရဲ႔ စြမ္းအားစုျဖစ္တဲ့ သဒၶါ၊ ၀ီရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ၊ ငါးပါးထဲမွာ "သဒၶါ"တရားက ဦးေဆာင္ခဲ့တာ ျဖစ္ျပီး က်န္စြမ္းအား ေလးခုက ကူညီ ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ အဆင့္မွာပဲ ရွိတယ္ ဆုိတာကုိလည္း သေဘာေပါက္သင့္ ပါတယ္။ သဒၶါစြမ္းအား ေကာင္းမွ ဒီအဆင့္ကုိ ေရာက္မယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။

မွန္ပါတယ္။ က်ိဳး ေပါက္ ေျပာက္ ၾကားျခင္းမရွိ၊ တဏွာကြ်န္ အျဖစ္က လြတ္ေအာင္ ရုံးျပီး တဏွာဒိ႒ိ တုိ႔နဲ႔ လည္းမွားမွားယြင္းယြင္း စြဲကပ္မထားဘဲ သမာဓိကုိ အေထာက္အကူ ေပးႏုိင္ေလာက္တဲ့ သီလသိကၡာ ဆုိတာ အနည္းဆုံး ေသာတာပန္ ျဖစ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ ေသာတာ ပတၱိယဂၤ တရားေလးပါးထဲမွာ အဓိက အက်ဆုံးလည္း ျဖစ္ပါယ္။ " စတူသု -ေသာတာပတၱိ ယေဂၤသု ဧတၳ သဒၶါဗလံ ဒ႒ဗၺံ= ေသာတာပတၱ အဂၤါေလးပါးတုိ႔မွာ သဒၶါ တရားကုိ အဓိက ဦးေဆာင္တဲ့ တရားလုိ႔ မွတ္ရမယ္" (အံ၊၂။၁၀ ဒ႒ဗၺသုတ္) ဆုိတဲ့အတုိင္း သီလသိကၡာမွာ သဒၶါ စြမ္းအားက အဓိက ဦးေဆာင္ျဖစ္ပါတယ္။

ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းက်င့္သုံးရမယ့္ မဇၥ်ိမ လမ္းမွာ က်န္တဲ့ သိကၡာ ႏွစ္ခုထဲက သမာဓိသိကၡာျဖစ္တဲ့ သမၼာ၀ါယာမ၊ သမၼာသတိ၊ သမၼာသမာဓိ မဂၢင္သုံးပါးတုိ႔ကုိ အဓိက ပြား မ်ား အားထုတ္ၾကရမွာပါ။ သမာဓိသကၡာဟာ သီလနဲ႔ ပညာတုိ႔ကုိ တေပါင္းတည္း အျပည့္အ၀ ျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းစပ္ေပးပါတယ္။ မဂ္အဆင့္ ေရာက္တဲ့အခါ သီလဟာ ေစာင့္သီလ( သမာဒါန၀ိရတိ) ေရွာင္သီလ (သမၸတၱ၀ိရတီ) အဆင့္ကုိ ေက်ာ္လြန္ျပီး ျမဲသီလ (သမုေစၧဒ၀ိရတီ) အဆင့္ ေရာက္သြားတဲ့အတြက္ သီလနဲ႔ ပညာ တစ္ေပါင္းတည္း ျဖစ္သြားပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ "သီလ ပညာနံ အဂၢမကၡာယတိ= သီလနဲ႔ ပညာကုိ အျမတ္ဆုံးလုိ႔ ဆုိရ မယ္"လုိ႔ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္ေတာ္မူတာပါ။ (ဒီ၊၁။ ၁၁၇)။

သမာဓိမဂၢင္ သုံးမ်ိုးတုိ႔ကုိ ပြားမ်ားရာမွာ စ်ာန္လမ္းစဥ္အတြက္ ဆုိရင္သာ သမာဓိက ဦးေဆာင္ ျဖစ္ေပမယ့္ ဉာဏ္လမ္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ မဇၥ်ိမပဋိပဒါ အက်င့္မွာေတာ့ ၀ိပႆနာ ၊ မဂ္ ပညာ တုိ႔ကုိ အေထာက္အကူ ေပးေရးသာ အဓိက ရည္ရြယ္ပြားမ်ားရမွာ ျဖစ္လုိ႔ သတိက ဦးေဆာင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္  "သတိပ႒ာန္အလုပ္"လုိ႔ ဆုိၾကတာပါ။

ဒီေနရာမွာ သတိရဲ႔ ဦးေဆာင္ႏုိင္ပုံနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ပိဋကေတာ္မွာ လာတဲ့အတုိင္း တိပိဋကဓရ (ေယာ)ဆရာေတာ္ ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ "ဧျမရႊင္ျပဳံး လူ့ႏွစ္လုံး"တရားေတာ္ကုိ အေျခခံျပီး ျပည့္ျုပည့္စုံစုံေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။

သတိရဲ႔ အဓိက ေတာင္းဆုိခ်က္ကေတာ့ ပစၥဳပၸန္ကုိ တန္ဖုိးထားဖုိ႔ပါပဲ။ သတိ ဆုိတာ-
(၁) အာရုံကုိ ပုံေဖာ္ရမယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆာက္ရြက္လုိတဲ့ အာရုံဟာ အသိစိတ္ထဲ ျပတ္ျပတ္ သားသား ေပၚလာရမယ္။
(၂) အာရုံ၌ စိတ္ကင္းလြတ္မသြားေအာင္ ခ်ပ္ခ်ပ္ ရပ္ရပ္ ကပ္ေပးရမယ္။
(၃) မလုပ္မျပီးမီ အာရုံမေပ်ာက္ေအာင္ အသိစိတ္ကုိ အာရုံေပၚမွာ မိမိရရ စြပ္ထားရမယ္။
(၄)အလုပ္တစ္ခု လုပ္ေနတုန္း တစ္ျခားအာရုံၾကားျဖတ္၀င္မလာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ရတယ္။ အာရုံကုိ သတိရဲ႔ အစီအစဥ္အတုိင္း လာေစရမယ္၊ အစီအစဥ္ကင္းမဲ့တဲ့ အာရုံေတြကုိ လက္ခံ ထားျခင္ဟာ ရႈပ္္ေထြးတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။

အာရုံရႈပ္ေတာ့ အသိရႈပ္တယ္။ အသိရႈပ္တာ ကုိ အလုပ္တယ္လုိ႔ ေျပာေနၾကတာ၊ အမွန္က အရႈပ္လုပ္ေနၾကတာပါ။ အရႈပ္ လုပ္လုိ႔ အသိ ရႈပ္္ျပီး စိတ္ရႈပ္ရတာပါ။
ဘာအလုပ္ လုပ္လုပ္ ၊ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားမ်ား၊ သတိနဲ႔ မျပတ္ ေအာင္ ေစာင့္ ၾကည့္တတ္ရင္ အာရုံမရႈပ္တဲ့တြက္ အသိလည္း မရႈပ္၊ စိတ္လည္း မရႈပ္ပါဘူး၊ အရပ္စကားမွာ အလုပ္မ်ားကုိပဲ အလုပ္ရႈပ္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။

အဲဒီစကားအရ ေျပာရရင္" အလုပ္ရႈပ္တာဟာ စိတ္ရႈပ္စရာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳး လည္း မရႈပ္္ပါဘူး။ အရႈပ္လုပ္တာက စိတ္လည္း ရႈပ္ရ တယ္၊ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳး ေတြလည္း ရႈပ္လာမယ္"လုိ႔ပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။

(၅)ဘာပဲလုပ္လုပ္ အလုပ္မျပီးမခ်င္း ေရွ့အသိနဲ႔ ေနာက္အသိ စပ္ထားပါ။ အသိခ်င္း ကြာသြားရင္ ပမာဒ ၾကား၀င္လာတဲ့အတြက္ မဓာနအလုပ္ အာရုံမ်က္ ျခည္ ျပတ္ျပီး ၾကား၀င္ လာတဲ့ အာရုံ အရႈပ္ေတြေနာက္ လုိက္မိသြားမယ္။ အဲဒါဟာ အရႈပ္လုပ္တာပါ။ အသိရႈပ္၊ စိတ္ရႈပ္ရတာဟာ ဒါေၾကာင့္ပါ။ သမာဓိပ်က္ရတယ္ ၊ စိတ္မတည္ျငိမ္ဘူး ဆုိတာလည္း ဒါကုိပဲ ေျပာတာပါ။

အာရုံရႈပ္ရင္ အသိရႈပ္၊ စိတ္ရႈပ္၊ အာရုံရွင္းရင္ အသိရွင္း၊ စိတ္ရွင္းရပုံနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေပးတဲ့ ဥပမာနဲ႔ မုိးျပီး ေျပာရရင္ေတာ့-
ေအာက္ေျခ၀န္းက်င္က စိမ့္ေရေတြ အျမဲထြက္ျပီး အလြန္နက္တဲ့ ေရအုိင္ႀကီးတစ္အုိင္၊ ေလးဖက္ေလးတန္း ကလည္း ေရေတြ စီး၀င္ေနမယ္၊ အထက္ကလည္း မုိးေတြ တေ၀ါေ၀ါ ရြာခ်ေနမယ္၊ အဲ ဒီလုိ "ေရွ႔ ေနာက္ ၀ဲ ယာ အထက္" ဆုိတဲ့ ငါးဖက္ငါးတန္က ေရေတြ ဒလေဟာ ၀င္ေနမယ္ ဆုိရင္ အဲဒီ ေရအုိင္ႀကီးဟာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ လႈပ္ရွားေနမယ္၊ အဲဒီလုိ လႈပ္ေနတဲ့ ေရျပင္မွာ မိမိမ်က္ႏွာကုိ ငုံ႔ၿပီးၾကည့္ၾကည့္ ပုံရိပ္မွန္ မေပၚႏုိင္သလုိ ဘာမွ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း မသိႏုိင္ဘူး။

ေလးဘက္ေလးတန္ကလည္း ေရေတြစီးမ၀င္ေတာ့၊ အေပၚကလည္း မုိးမရြာေတာ့ဘူး၊ အျပင္မွာရွိတဲ့ ငါးဖက္က ေရေတြ မ၀င္္ေတာ့ဘဲ အတြင္းက စိမ့္ေရေလး နဲ႔သာ ျပည့္ေနတဲ့ အုိင္ႀကီးဆုိရင္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ အတြက္ မိမိမ်က္နွာကုိ ငုံ႔ၾကည့္လုိက္ရင္ နဂုိ ပုံရိပ္မွန္ေပၚျပီး မွဲ႔၊ ညွင္း၊ တင္းတပ္၊ ၀က္ျခံ အစက္ အေျပာက္ ကေလးပါ မက်န္ ျမင္ရ ႏုိင္ တယ္။ အျပင္က ေရေတြ၊ မုိးေတြ ၀င္ေနတာက အျပင္ အာရုံေတြ ၾကား၀င္ရႈပ္တဲ့ သေဘာ၊ ေရမ်က္နွာျပင္ လႈိုင္း လႈပ္ေနတာက စိတ္ရႈပ္တဲ့သေဘာ( သမာဓိပ်က္တဲ့ သေဘာ) ။ ဘာမွ ပီပီျပင္ျပင္ မျမင္၊ မသိရတာက အသိရႈပ္တဲ့သေဘာပါ။

အျပင္က ေရေတြ မ၀င္ေတာ့ဘဲ စိမ့္ေရ ေလးသာ ရွိတယ္ ဆုိတာက အျပင္အာရုံ ေတြ မရႈပ္ေစဘဲ "မေနာ"ဆုိတဲ့အတြင္းစိတ္ ကေလး ကုိ သတိနဲ႔ ကပ္ထားတဲ့ သေဘာ၊ ေရမ်က္ႏွာျပင္ ျပငိမသက္တာက စိတ္မရႈပ္ေတာ့ဘဲ သမာဓိ ျဖစ္ေနတဲ့ သ ေဘာ၊ မ်က္ႏွာကို အေသးစိတ္ သိျမင္ရတာက အျမင္ရွင္း၊ အသိရွင္း( ၀ိပႆနာ ပညာျဖစ္)  တဲ့ သေဘာပါ။

(၆) အလုပ္တုိင္း အေရးႀကီးတယ္။ (အေရးပါေစပါတယ္)။
မဇၥ်ိမခရီးသည္တုိ႔ရဲ့ လုပ္ခဆုိတာ ကုန္သြားသမွ် "အား"ျဖစ္ရတာါပဲ။ ကုန္ဆုံးျခင္းရဲ့ ရလာဒ္ဟာ စြမ္းအား ျဖစ္ေစရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဇၥိ်မခရီးမွာ အေရးမႀကီး တဲ့(အေရးမပါတဲ့) အလုပ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ စားတာ၊ သြားတာ၊ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ စြန္႔တာအထိ( မဟာသတိပ႒ာနသုတ္မွာ ပါတဲ့အတုိင္း) လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ် အလုပ္တုိင္းရဲ့ ေနာက္မွာ "အသိ" ဆုိတဲ့ လုပ္ခတန္ဖုိး ေပးတာခ်ည္းပါပဲ မိမိက ရယူႏုိင္ေအာင္ မျပတ္ "သတိ"ထားေနရမွာပါ။

ထင္းကုိ အမွတ္မဲ့ မီးရႈိ႔ထားရင္ ထင္ကုန္တဲ့အခါ "ျပာ"ပဲ က်န္မွာပါ။ ထင္းမွာ မီးေလာင္ ေနတယ္ဆုိတာ သတိထားမိသူ အတြက္ေတာ့ အုိးထဲမွာ ဆန္နဲ႔ေရ အေလာေတာ္ ထည့္ျပီး တည္ထားလုိက္ရင္ ထင္ကုန္သေလာက္ "ထမင္း" အျမတ္ က်န္ခဲ့တဲ့ သေဘာပါပဲ။ "သတိထား အသိပြားႏုိင္ၾကပါေစ"ဆုိတာ ဒါကုိ ေျပာတာပါ။
သတိ အျမဲရွိေရးအတြက္ အေျခခံ ထားရွိရမယ့္ မူသုံးခ်က္ ရွိပါတယ္။

(၁) ဘာမဆုိ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ပါ။  သတိ သမာဓိရွိဖုိ႔ ေျပာတာပါ။ ေအာင္ပြဲရဖုိ႔ဆုိတာ တာထြက္လုိက္တာနဲ႔ ပန္းတုိင္ကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ဖုိ႔၊ ေသခ်ာဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အလုပ္မွာ စူးစုိက္ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါမွ ပစၥဳပၸန္ ေသခ်ာမွာပါ။ ပစၥဳပၸန္ကုိ တန္ဖုိးထားဖုိ႔
ဆုိတာလည္း ဒါကိုပဲ ေျပာတာပါ။

(၂) "မအားဘူး"လုိ႔ မေျပာပါနဲ႔၊ လူဆုိတာ နတ္မ်ားလုိ ကံေဟာင္းကုိ ထုိင္စားေနတဲ့ ဘ၀မဟုတ္လုိ႔ စား ၀တ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ ရွိတာကုိ သိေအာင္ လုပ္ပါ၊ သတိနဲ႔ကပ္ျပီး ၾကည့္တတ္ရင္ အလုပ္မ်ားတာဟာ တရား၀င္ေပါက္ေတြ မ်ားတာပဲလုိ႔ အားရွိ စရာ ကုိ တြက္တတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။
အလုပ္နဲ႔ တရား တြဲမိေအာင္ သတိက အျမဲ ေစ့စပ္ ေပးေန ဖုိ႔ လုိပါတယ္။

(၃) မဇၥ်ိမခရီးသည္တုိ႔ရဲ့ အစြမ္းက ကုန္သြားတာဟာ "အား" ပဲ၊ ကုန္ဆုံးျခင္းရဲ့ ေနာက္မွာ စြမ္းအားရလာဒ္ က်န္ေနခဲ့ရမယ္။ လူရဲ့ လက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သက္ရွိ သက္မဲ့ မွန္သမွ်  ကုိယ္လုိခ်င္သေလာက္ ရွိေနၾကမွာ မဟုတ္ဘဲ သူ ရွိ ႏုိင္သေလာက္သာ ရွိေနျပီး ကန္႔သတ္ခ်ိန္ ျပည့္ရင္ ကုန္ဆုံးေပ်ာက္ကြယ္ျမဲ ျဖစ္တယ္။ "ထင္း"ကုန္ရင္ "ထမင္း"က်န္ ရစ္ေစရမယ္လုိ႔ အျမဲ ခံယူခ်က္ထားပါ။ ဒီ အေျခခံမူ သုံးခုကုိေတာ့ လက္မလႊတ္မိပါေစနဲ႔။

"ဟင္း"တုိင္းမွာ "ဆား" သင့္ဖုိ႔ အေရးႀကီးသလုိ မဇၥ်ိမခရီးသည္ဟာလည္း ကုိယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ လႈပ္ရွားမႈတုိင္း သတိအျမဲရွိဖုိ႔ လုိအပ္လွတဲ့အတြက္ ဒီေလာက္ အျပည့္အစုံ ေျပာေနရ တာပါ။ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ ထင္ရွား ရွိစဥ္က ဆုိရင္ ေန႔ခင္း ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးခ်ိန္တုိင္း ရဟန္းေတာ္တုိ႔ကုိ "အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ= သတိနဲ႔ ျပည့္စုံေစၾက"လုိ႔ ေန႔စဥ္ ဆုံးမေတာ္မူပါ သတဲ့၊ ေနာက္ဆုံး ပရိနိဗၺာန္ စံခါနီး ဆဲဆဲ တဲတဲကေလး လုိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ေနာက္ဆုံး ၾသ၀ါဒ အေနနဲ႔ ဒီစကားကုိပဲ မိန္႔ၾကားသြားပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးစကား ဆုိတာ အေလးထားတတ္ၾကျမဲ ျဖစ္တဲ့အတုိင္း အလြန္ကုိ အေလးအနက္ ထားေစခ်င္တဲ့ မဟာ ကရုဏာေတာ္ရွင္ရဲ့ ကရုဏာ စကားေတာ္ဟာ တစ္သာသနာလုံးအတြက္ အေရးပါဆုံး စကားပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အ႒ကထာ ဆရာေတာ္က ဒီေနာက္ဆုံး စကားေတာ္ဟာ ၄၅-၀ါပတ္လုံး ေဟာၾကားသမွ်တုိ႔ကုိ ျခဳံငုံမိေစတဲ့ မွာတမ္းေတာ္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

ဘယ္အရာမဆုိ "အက်င့္ပါတယ္"ဆုိတာ အႀကိမ္မ်ားမွ ျဖစ္လာတာပါ။ အႀကိမ္မ်ား တယ္ဆုိတာ ဟာလည္း တစ္ႀကိမ္က စ ရတာခ်ည္းပါပဲ။ အႀကိမ္မ်ားလုိ႔ အက်င့္ပါလာျပီ ဆုိရင္ေတာ့ "သတိ" ဟာ ကုိယ္က ေၾကာင့္ၾကစုိက္ျပီး ထားေနရတဲ့ "ထားသတိ" အဆင့္ကေန အျမဲအသင့္ရွိေနတဲ့ "ျမဲသတိ" အဆင့္ ေရာက္လာပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ ဘယ္လုိ အာရုံနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ အျမဲ သတိရွိေနရင္ ပမာဒ ၾကားမ၀င္ ႏုိင္ေတာ့တဲ့အတြက္ သမာဓိသိကၡာလည္း လုံျခဳံ ျပီး ပညာသိကၡာပါ ျပည့္စုံသြား ပါေတာ့တယ္။


ပညာသိကၡာ ျပည့္စုံျပီဆုိရင္ ကိေလာသာေတြဟာ ခြာရတဲ့ အေျခအေနေတြကေန ကြာ က်တဲ့ အေျခအေန ေရာက္သြားပါတယ္။ မဂ္ပညာနဲ႔ ဖယ္ခြာျပီးတဲ့ ကိေလသာမ်ားတာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျဖစ္ခြင့္ မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ မဇၥ်ိမခရီးသည္တုိ႔ရဲ့ ပန္းတုိင္ ေရာက္ျပီး ျပည့္စုံမႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေအးေအးေဆးေဆး သတိ ထား၊ အသိ ပြားႏုိင္ၾကပါေစ။
ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)

Thursday, June 26, 2014

မာယာ - သာေဌယ်


မာယာ - သာေဌယ် 

မာယာသည္ မိမိ၌ ထင္ရွားရွိေသာ အျပစ္ကို ဖုံးလႊမ္းျခင္း သေဘာလကၡဏာ ရွိ၏။ သာေဌယ်ကား မိမိ ၌ ထင္ရွားမရွိေသာဂုဏ္ကို ခ်ီးမြမ္းျခင္း သေဘာလကၡဏာ ရွိ၏။ ဤမာယာႏွင့္ သာေဌယ်အရ တဏွာေလာဘ ကိုပင္ တရားကိုယ္ ေကာက္ယူရ၏။

    မာယာသည္ မ်က္လွည့္သမားႏွင့္ တူ၏။ မ်က္လွည့္သမားသည္ ေက်ာက္ခဲကို ေကာက္ယူ၍ ေရႊတုံးေရႊခဲ ထင္ေအာင္ လွည့္စားႏိုင္သကဲ့သို႔ ဤမာယာသည္လည္း လူတစ္ဘက္သား အထင္မွားေအာင္ မိမိမွာရွိေသာ အျပစ္ကို ဖုံးကြယ္တတ္ေလသည္။ မိမိမွာ အျပစ္ရွိပါလ်က္ မရွိသလို ဟန္ေဆာင္တတ္ေပသည္။ ေၾကာင္သူေတာ္ဟု လူအမ်ားက ေလာက၌ ေခၚေဝၚသံုးစြဲေနေသာ စိတ္ဓာတ္ တစ္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားအစရွိေသာ အရိယာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ကား မိမိ၌ ထင္ရွားရွိေသာ အျပစ္ကို အျပစ္အားေလ်ာ္စြာ ထင္စြာ ျပဳျခင္း ကုစားျခင္းကိုသာ ႏွစ္ၿခိဳက္ေတာ္မူၾက၏။

    မိန္းမတို႔မာယာ သဲကိုးဖ်ာ --- ေရွးသေရာအခါ တကၠသိုလ္ျပည္ဝယ္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီး၌ တပည့္ တစ္ေယာက္ ရွိေလသည္။ ထိုတပည့္၏ မိန္းမသည္ အျခားေယာက္်ားႏွင့္ ေဖာက္ျပားေလ့ရွိ၏။ ထိုေဖာက္ျပား ေသာေန႔၌ကား မိမိ၏ ခင္ပြန္းကို ခါတိုင္းထက္ ပို၍ ယုယ၏၊ မေဖာက္ျပားရေသာေန႔၌ကား ကြၽန္ကဲ့သို႔ သေဘာ ထားလ်က္ ေစာ္ေစာ္ကားကား ျပဳမူ ဆက္ဆံေလ့ရွိ၏။ ထိုကဲ့သို႔ ထူးျခားေသာ အမူအရာကို နားမလည္ရွာ၍ စိတ္႐ႈပ္ေထြးလာေသာ တပည့္က မိမိဆရာႀကီးကို ေျပာျပေလရာ ဆရာႀကီးက မိန္းမတို႔၏ ျပဳမူတတ္ပုံ သဘာဝမွန္ကို ဉာဏ္ျဖင့္ ႏႈိင္းဆ၍ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပေလသည္။

    ဤဝတၳဳ၌ လာရွိေသာ အမ်ဳိးသမီးသည္ အျခားေယာက္်ားႏွင့္  ေဖာက္ျပားေသာေန႔ဝယ္ မိမိ၏ အျပစ္ကို ကြယ္ကာလိုေသာေၾကာင့္ ခင္ပြန္းရင္းအေပၚမွာ မ်ားစြာၾကင္နာဟန္ေဆာင္ေလသည္။ ထိုၾကင္နာဟန္ေဆာင္မႈသည္ ဤမာယာပင္တည္း။ ဤမာယာကိုပင္ အခ်ဳိ႕အရာ၌ = တခၤဏုပၸတိၱဉာဏ္ = ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဉာဏ္ဟုလည္း ေခၚေဝၚသံုးစြဲၾက၏။ အမွန္မွာ ဉာဏ္ မဟုတ္ပါ။ မာယာပင္ ျဖစ္သည္။

    ရေသ့ မာယာ --- အမ်ဳိးသမီးတို႔၌သာ မာယာရွိသည္ မဟုတ္။ ေယာက္်ားယုတ္တို႔၌လည္း မာယာရွိသည္သာ ျဖစ္၏။ ေရွးသေရာအခါ ရြာတစ္ရြာဝယ္ ဒါယကာတစ္ေယာက္ ကိုယ္းကြယ္ ဆည္းကပ္ထားေသာ ဆရာရေသ့ တစ္ဦး ရွိခ့ဲဖူးေလသည္။ ခိုးသူေဘးေၾကာင့္ ေရႊစင္နိကၡတစ္ရာကို ရေသ့ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္း အနီးအပါး၌ ျမႇဳပ္ထား ၿပီးလွ်င္ ''အရွင္ဘုရား ...သတိျပဳလိုက္ပါ''ဟု မွာထားသြား၏။ ထိုအခါ ဆရာရေသ့က ''ဟဲ့ ဒါယကာ ... ရေသ့ရဟန္းတို႔ကို ယခုလို ၾကည့္႐ႈရစ္ရန္ မမွာေကာင္းဖူး။ ငါတို႔အဖို႔ကား သူတစ္ပါး၏ ဥစၥာ၌ ေလာဘမည္သည္ မရွိပါ။'' --- ဟု မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။

    ထိုေနာက္ ရေသ့ အၾကံျဖစ္သည္မွာ --- ''ေရႊစင္နိကၡတစ္ရာေလာက္ဆိုလွ်င္ လူ႕ေဘာင္မွာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လယ္လယ္ ရွိၿပီ။'' --- ဟု ၾကံလ်က္ ထိုေရႊမ်ားကို မိမိသြားမည့္ လမ္းအနီး၌ ေရႊ႕ေျပာင္း ျမႇဳပ္ထားလိုက္၏။ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ဆြမ္းစားအၿပီးတြင္ --- ''ဒါယကာ ...ဒါယကာတို႔ကို အမွီျပဳ၍ ေနခ့ဲရသည္မွာ အေတာ္ ၾကာေညာင္းခ့ဲေလၿပီ။ ၾကာလြန္းေတာ့လည္း သံေယာဇဥ္ ျဖစ္တတ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ တစ္ျခားအရပ္သို႔ သြားဦးမည္'' ဟု ေျပာျပေလရာ, ဒါယကာကလည္း အခါခါ တားေတာ္မူေလရွာသည္။ ဘယ္လိုပင္ အခါခါတားေသာ္လည္း တားမရေသာေၾကာင့္ ရြာတံခါးထိေအာင္ပင္ လိုက္၍ ပို႔ရွာလိုက္ေသးသည္။

    ထိုေနာက္ အတန္ၾကာေအာင္ ေတာ္ေတာ္ကေလး ခရီးသြားေရာက္ၿပီးကာမွ တစ္ဖန္ျပန္လာ၍ --- ''ဒါယကာ သင္တို႔အိမ္၏ အမိုးက သက္ငယ္ျမက္ တစ္မွ်င္သည္ ငါ၏ ဆံက်စ္အၾကား၌ ၿငိကပ္၍ ပါလာသည္။ ရေသ့ရဟန္း ဆိုတာ ပိုင္ရွင္တို႔က မေပးမလွဴအပ္ေသာအရာကို ျမက္တစ္ပင္မွ် ေသာ္လည္း မယူေကာင္းပါ'' --- ဟု ေျပာျပေလ၏။ ႐ိုးသားရွာေသာ ဒါယကာကလည္း ''ငါ၏ ဆရာရေသ့သည္ သိပ္ၿပီး သီလရွိတာဘဲ'' --- ဟု ေလးေလးပင္ပင္ ၾကည္ညိဳသြားေလသည္။

    သို႔ရာတြင္ ထိုအခါ၌ ထိုဒါယကာ၏အိမ္ဝယ္ အေလာင္းေတာ္ပညာရွိ ျဖစ္သည့္ အေတာ္ပါးနပ္ေသာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိေနသျဖင့္ ထိုဧည့္သည္က --- '' မိတ္ေဆြ ...မိတ္ေဆြ၏ ဆရာ့ထံမွာ ဘာမ်ား အပ္ႏွံထားပါသလဲ။ အပ္ထားလွ်င္ ထိုပစၥည္း ရွိေသး၏ မရွိေသး၏ကို သြားၾကည့္စမ္းပါ။'' --- ဟု သတိေပးမွ သြား၍ ၾကည့္ေလရာ ေရႊမ်ား မရွိေတာ့၍ ဧည့္သည္ႏွင့္အတူ ရေသ့ေနာက္သို႔ အျမန္လိုက္ၾကေသာအခါ ေရႊမ်ား ႏွင့္တကြ ရေသ့ကို လက္ရဖမ္းမိၾကေလသည္။ (ဇာတက၊႒၊၁၊၃၉၈-၃၉၉။ ကုဟကဇာတ္။)

    ဤဝတၳဳ၌ ရေသ့၏ မိမိေရႊခိုးမႈ ေပၚမည္စိုး၍ သက္ငယ္ျမက္ တစ္ပင္ကိုပင္ ျပန္၍ေပးျခင္းသည္ ဤ မာယာပင္ ျဖစ္၏။ ဤသို႔လွ်င္ ပရိယာယ္မာယာသည္ ရေသ့ရဟန္းအခ်ဳိ႕သို႔တိုင္ေအာင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕လ်က္ ရွိရကား ယခုကဲ့သို႔ ''ပရိယာယ္တစ္ေထာင္ မာယာတစ္သိန္း, အပလိန္းအနႏၲ သဲကိုးဖ်ာ မေလာက္လို႔ ရွားကိုးပင္က ရွား ရြက္ေတြကို ေရာေႏွာက္၍ ေရတြက္ရသည္။'' ဟူေသာ ဉာဏ္နီ ဉာဏ္နက္ အေပြအလီေတြ ေပါမ်ားလြန္းလွေသာ မာယာေတြ ေရလိုေလလို ေပါမ်ားေနေသာ ေခတ္ကာလ၌ လုံးဝပံု၍ ယုံၾကည္ထိုက္သူ နည္းပါးေသာေၾကာင့္ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္သူ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမိဖို႔ အေရးမွာ ပုေဗၺ စ ကတပုညတာစက္ ဟူေသာ ေရွးကံေကာင္း ေထာက္မမွသာလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။

    သာေဌယ် --- အျခားသူတို႔ အထင္ႀကီးေအာင္ မိမိမွာ မရွိေသာ ဂုဏ္ကို ရွိဟန္ ေဆာင္တတ္ေသာ ေလာဘ တစ္မ်ဳိးကိုပင္ သာေဌယ်ဟု ေခၚသည္။ မာယာကား ရွိေသာအျပစ္ကို ဖုံးကြယ္၍ မိမိမွာ အျပစ္ကင္းဟန္ေဆာင္၏။ သာေဌယ်ကား မိမိမွာ မရွိေသာ ဂုဏ္ကို ရွိဟန္ေဆာင္သည္။ ထိုႏွစ္မ်ဳိးလုံးပင္ အလိမ္ဉာဏ္ အပလီဉာဏ္ အေကာက္ဉာဏ္မ်ဳိးခ်ည္းတည္း။ သီလ မရွိဘဲ သီလရွိဟန္,  သမာဓိ မရွိဘဲ သမာဓိရွိဟန္, ပညာ မရွိဘဲ ပညာ ရွိဟန္, အက်င့္ မေကာင္းဘဲ အက်င့္ေကာင္းဟန္, စာေပက်မ္းဂန္ မတတ္ဘဲ စာေပက်မ္းဂန္တတ္ဟန္ ဟန္ ေဆာင္ျခင္းဟူသမွ်သည္ သာေဌယ်ခ်ည္းပင္တည္း။

    လူေလာက၌လည္း သီလ သမာဓိ ပညာ မရွိပါဘဲလ်က္ ရွိေလဟန္ေဆာင္မႈ, ဘြဲ႕ မရဘဲ ဘြဲ႕ရဟန္ေဆာင္မႈ, ပစၥည္းဥစၥာ မရွိပါဘဲလ်က္ ပစၥည္းဥစၥာ ရွိဟန္ေဆာင္မႈ, လူတကာ အထင္ႀကီးေအာင္ သူတစ္ပါး၏ လက္ဝတ္ တန္ဆာ စိန္ေရႊရတနာ အျဖာျဖာတို႔ကို ငွားရမ္း ဝတ္ဆင္မႈ, စြမ္းရည္သတၱိ မရွိဘဲ သတိၱရွိဟန္ေဆာင္မႈ, ဟိတ္ဟန္ ထုတ္မႈ စသည္တို႔သည္လည္း သာေဌယ်ပင္တည္း။

ဗိဠာရဝတ ဇာတ္ေတာ္

    သံုးေလာကထြတ္ထား သဗၺညဳသမၼာသမၺဳဒၶဘုရားရွင္သည္ ေဇတဝန္ေရႊေက်ာင္း၌ ကိန္းေအာင္းေမြ႕ေလ်ာ္ ေနစံေပ်ာ္ေတာ္မူဆဲအခါတြင္ သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသံုးရပ္ အက်င့္ျမတ္တို႔ မိမိသႏၲာန္ဝယ္ ထင္ရွားမရွိပါ ဘဲလ်က္ ရွိေနဟန္ေဆာင္ေသာ ဒါယကာ ဒါယိကာမတို႔၏ စိတ္အစဥ္ဝယ္ အံ့ဖြယ္သရဲ ျဖစ္ေစတတ္ေသာ ရဟန္း တစ္ပါးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဤဗိဠာရဝတဇာတ္ေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။

    အတိတ္ဘဝတစ္ခုဝယ္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ႂကြက္မ်ဳိး၌ ပဋိသေႏၶ တည္ေနရေသာ္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္ကား အလြန္ႀကီးထြားသျဖင့္ ဝက္ငယ္ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တူသည္ျဖစ္၍ မ်ားစြာေသာ ႂကြက္အေပါင္း ျခံရံလ်က္ ေတာထဲ၌ ေန၏။

    တစ္ေန႔တြင္ ေျမေခြးတစ္ေကာင္သည္ ထိုထိုဤဤ လွည့္လည္က်က္စားရင္းပင္ ႂကြက္အေပါင္းကို ျမင္ေတြ႕ ရ၍ --- ''ဤႂကြက္တို႔ကို လွည့္ပတ္ျဖားေယာင္းလ်က္ စားေပအံ့'' --- ဟု စိတ္အၾကံ ျဖစ္၍ ႂကြက္တို႔၏ ေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း တစ္ေနရာတြင္ ေနဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူလ်က္ ေလကိုေသာက္လ်က္ ေျခတစ္ဘက္တည္းျဖင့္ ရပ္တည္ ေန၏။

    ဘုရားအေလာင္းေတာ္ႂကြက္သည္ အစာရွာေဖြရန္အလို႔ငွာ လွည့္လည္လတ္ေသာ္ ထိုေျမေခြးကို ေတြ႕ျမင္ ေသာအခါ --- ''ဤသူကား သီလရွိသူ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္'' --- ဟု ယုံၾကည္၍ ထိုေျမေခြးထံသို႔ သြားေရာက္ကာ - ''အရွင္ဘုရား ...အရွင္ဘုရားသည္ အဘယ္အမည္ရွိပါသနည္း'' --- ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကည့္ေသာအခါ ''ဓမိၼက'' အမည္ရွိေၾကာင္း ေျမေခြးက ျပန္ေျပာေလ၏။

ေျခေထာက္ ေလးေခ်ာင္းလုံးတို႔ကို ေျမႀကီးေပၚ၌ ရပ္တည္မထား ဘဲ အဘယ္ေၾကာင့္ ေျခေထာက္ တစ္ေခ်ာင္းတည္းျဖင့္သာလွ်င္ ရပ္တည္၍ ေနပါသနည္းဟု ေမးျမန္းေသာအခါ  ''ငါ၏ အေျခ ေလးေခ်ာင္းတို႔ကို ေျမႀကီးေပၚ၌ ခ်ထားလိုက္ေသာ္ မဟာပထဝီေျမႀကီးသည္ ငါ့ကို ရြက္ေဆာင္ ထားဖို႔ရန္ မစြမ္းႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေျခေထာက္ တစ္ေခ်ာင္းတည္းျဖင့္သာလွ်င္ ရပ္တည္ေနရပါ၏'' --- ဟု ျပန္ ေျပာေလ၏။

    ''ပါးစပ္ကို ဖြင့္ဟ၍ အဘယ္ေၾကာင့္ ရပ္တည္ေနပါသနည္း''ဟု ေမးၾကည့္ေသာအခါ --- ''ငါသည္ အျခား ေသာ အစားအစာကို မစားပါ၊ ေလကိုသာ စားပါ၏'' --- ဟု အေျဖေပးျပန္၏။
    ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေနကို မ်က္ႏွာမူလ်က္ ရပ္တည္ေနပါသနည္းဟု ေမးေသာအခါ ''ေနကို ရွိခိုးပါ၏''ဟု ေျဖဆိုျပန္၏။

    ဘုရားအေလာင္းေတာ္ႂကြက္သည္ ထိုေျမေခြး၏ စကားကို ၾကား၍ ''ဤေျမေခြးသည္ သီလရွိေသာသူ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္''ဟု ႏွလုံးပိုက္၍ ထိုေန႔မွ စ၍ ႂကြက္အေပါင္းႏွင့္ အတူတကြ ညဥ့္ နံနက္ ထိုေျမေခြးအား ဆည္းကပ္ခစား၏။

    ထိုအခါ ေျမေခြးအား ႂကြက္အေပါင္းက ဆည္းကပ္ခစားလာေသာအခါဝယ္ ေျမေခြးသည္ ေနာက္ဆုံးဘိတ္ ႂကြက္တစ္ေကာင္ကို ဖမ္းစားၿပီးေနာက္ ပါးစပ္ကိုသုတ္၍ ရပ္တည္ေန၏။ တျဖည္းျဖည္း ႂကြက္အေပါင္းသည္ နည္းပါးလာ၏။ ထိုအခါ ႂကြက္တို႔က ဤသို႔ စဥ္းစားမိၾက၏ --- ''ေရွးယခင္အခါတုန္းက ငါတို႔၏ ဤေနရာသည္ မဆန္႔ ျဖစ္ေန၏။ အၾကားအလပ္မရွိ တည္ေနၾက၏။ ယခုအခါ၌ကား ေလ်ာ့ေလ်ာ့ရဲရဲ က်ဳိးက်ဳိးကဲ်ကဲ် တည္ေန ၾကရ၏၊ ဤသို႔ တည္ေနရေသာ္လည္း ငါတို႔၏ တည္ေနရာသည္ (= ႂကြက္တြင္းသည္) မျပည့္ ျဖစ္ေန၏၊ ဤ အေၾကာင္းကား အသို႔နည္း''ဟု စဥ္းစားမိၾက၏။

    ဘုရားအေလာင္းေတာ္အားလည္း ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျပၾက၏။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သည္လည္း စဥ္းစား ဆင္ျခင္ေတာ္မူလတ္ေသာ္ ေျမေခြးအေပၚ၌ သံသယမကင္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေျမေခြးကို စူးစမ္းဖို႔ရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္၏။ ေျမေခြးထံသို႔ ဆည္းကပ္ခစားရန္ သြားေသာအခါ၌ အျခားႂကြက္တို႔ကို ေ႕ရွက သြားေစ၍ မိမိက ေနာက္မွ လိုက္သြား၏။ ေျမေခြးသည္ ထိုဘုရား ေလာင္းႂကြက္၏ အထက္၌ ခုန္အုပ္ဖို႔ရန္ ဘုရားေလာင္း ႂကြက္ထံသို႔ ေျပးလာ၏၊ ဘုရားေလာင္း ႂကြက္ကလည္း မိမိကို ခုန္ဖမ္းဖို႔ရန္ ေျပးလာေသာ ထိုေျမေခြးကို ျမင္၍ ေနာက္သို႔ျပန္ဆုတ္ကာ ---

    ''အိုေျမေခြး ...သင္၏ ဤက်င့္ဝတ္ကို ေဆာက္တည္ထားျခင္းသည္ တရားေတာ္၏ ေကာင္းေသာ တရား ဓမၼ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤက်င့္ဝတ္ကို ေဆာက္တည္၍ က်င့္သည္ကား မဟုတ္၊ သူတစ္ပါးတို႔အား ညႇဥ္းဆဲလို သည့္အတြက္ တရားကို တံခြန္အလံ ျပဳ၍ လွည့္လည္က်က္စားဘိ၏။'' --- ဤသို႔ ေျပာဆို၍ ေအာက္ပါ ဂါထာကို ရြတ္ဆိုေလ၏ ---
ေယာ ေဝ ဓမံၼ ဓဇံ ကတြာ၊ နိဂူေဠႇာ ပါပမာစေရ။

ဝိႆာသယိတြာ ဘူတာနိ၊ ဗိဠာရံ နာမ တံ ဝတံ။ (ဇာ၊႒၊၁၊၄၈၆။)
    အၾကင္သူသည္ စင္စစ္အားျဖင့္ ကုသိုလ္ကမၼပထတရား (၁ဝ)ပါးတည္းဟူေသာ တရားတံခြန္ အလံကို ေတာင္ထြတ္ကဲ့သို႔ အေလးဂ႐ုျပဳကာ ေဆာင္းမိုးစိုက္ထူလ်က္, ''ဤသူကား သီလ ရွိသူတည္း''ဟူေသာ အမွတ္ သညာျဖင့္ အကြၽမ္းဝင္ေအာင္ ျပဳလုပ္၍ မေကာင္းမႈကို လွ်ဳိ႕ဝွက္ကာ ျပဳက်င့္ေန၏၊ ဤကဲ့သို႔ တရားတည္းဟူေသာ အလံတံခြန္ကို စိုက္ထူေဆာင္းမိုးလ်က္ ဆိတ္ကြယ္ ရာ၌  မေကာင္းမႈတို႔ကို ျပဳေနေသာသူသည္ကား စင္စစ္အားျဖင့္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာအက်င့္ ရွိေသာ ေၾကာင္သူေတာ္ပင္တည္း။ (ဇာတက၊႒၊၁၊၄၈၆။)

    ထိုအခါက ေျမေခြးသည္ကား ယခုအခါ၌ သီလ သမာဓိ ပညာ စသည္ အက်င့္ျမတ္ မရွိပါဘဲလ်က္ ရွိဟန္ေဆာင္ကာ ဒါယကာ ဒါယိကာမတို႔ အထင္ႀကီးေအာင္ ျပဳမိရွာေသာ ကုဟကဘိကၡဳ ေခၚေသာ ရဟန္းေတာ္ ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ဘဝတစ္ခု၌ လက္ခံ က်င့္သံုးခ့ဲေသာ ဓာတ္ေငြ႕တို႔ကား အရွိန္အဝါ မကုန္ေသးသမွ် သံသရာ အဆက္ဆက္၌ ကပ္၍ ပါလာတတ္သည္ကို သတိျပဳသင့္လွေပသည္။

    ဤ မာယာ သာေဌယ်တို႔သည္ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ လိုခ်င္မႈ ေလာဘထက္ပင္ ေလာက၌ သာလြန္၍ ဆိုးဝါး၏။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ျဖစ္ေစ လူအမ်ားကို ျဖစ္ေစ, တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လုံးကို ျဖစ္ေစ ဘုရား မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ ဘုရားလုပ္ေနသူ တိတၳိႀကီးမ်ားတို႔ကဲ့သို႔ တစ္ကမာၻလုံးကို ျဖစ္ေစ လွည့္ပတ္တတ္ေလရကား အလြန္ယုတ္မာ ဆိုးဝါးေသာတရားဟု ဆိုထိုက္ေပသည္။

ထိုမွ်ေလာက္ ဆိုးဝါးေသာ္လည္း ယခုကာလ၌ အမ်ားအျပားပင္ ျဖစ္လ်က္ ရွိေသာေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို ပါရမီရွင္ သူေတာ္စင္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသူတို႔သည္ ထိုမာယာ သာေဌယ်သမား လူအမ်ား တြင္ မပါဝင္ၾကေစဘဲ မ႐ိုးမသား ဆိုးဝါးေသာတရားတို႔ကို မိမိသႏၲာန္မွာလည္း မျဖစ္ေအာင္ မိမိႏွင့္ ဆက္သြယ္သူ မ်ား၌လည္း မျဖစ္ေစရေအာင္ အထူးသတိထားၿပီးလွ်င္ ျဖဴစင္ ထက္ျမက္ သြက္လက္ ေျဖာင့္မတ္ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားရွိသူခ်ည္းသာ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ၾကေပသည္။

နိဗၺာနဂါမိနိပဋိပဒါ - စတုတၳတြဲ-5